Frankrijk, officieel de Franse Republiek (Frans: République française), is een land in West-Europa en qua oppervlakte het op twee na grootste Europese land. Frankrijk ligt tussen het Kanaal, de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje (in het westen), België en Luxemburg (in het noorden), Duitsland, Zwitserland en Italië (in het oosten) en Spanje, Andorra, de Middellandse Zee en Monaco (in het zuiden). Ook het eiland Corsica in de Middellandse Zee behoort tot Frankrijk, alsook vele overzeese gebieden. Frankrijk maakt aanspraak op een deel van Antarctica: Adélieland.
Inclusief overzeese gebieden heeft het land een oppervlakte van 674.843 km² en een bevolkingsaantal van ongeveer 65,4 miljoen inwoners (januari 2010).Frankrijk, vanwege de zeshoekige vorm ook wel l'Hexagone genoemd, is naar oppervlakte het grootste land binnen de Europese Unie. De hoofdstad is Parijs, dat ook verreweg de grootste stad van het land is (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Sinds het Verdrag van Verdun in 843 kent Frankrijk, dat zijn naam dankt aan de Franken, in zijn geschiedenis enige continuïteit als bestuurlijke en culturele eenheid. Frankrijk is daarmee de oudste nog bestaande geopolitieke factor in de Europese machtsverhoudingen. De Franse culturele identiteit kan als ruim 2000 jaar oud beschouwd worden, omdat de Romeinse invloed zo beslissend is geweest. De landsgrenzen liggen sinds de Vrede van Nijmegen in 1678 redelijk vast en vallen voor een groot deel samen met natuurlijke grenzen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Leuk weetje is overigens dat lange tijd een deel van Frankrijk onder Britse heerschappij heeft gestaan. Engeland was toen anders dan tegenwoordig...
[er was] een Honderdjarige Oorlog voor nodig om Engeland en Frankrijk rond 1453 definitief te scheiden en een eind te maken aan alle Engelse bezittingen op het continent (met uitzondering van Calais, dat pas in 1558 zou worden opgegeven) (http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Frankrijk#Honderdjarige_Oorlog). Dat Calais nabij Engeland ligt en tot 1558 Brits gebied was, is nog steeds te merken...
Frankrijk is na Rusland en Oekraïne het grootste land van Europa en, naar West-Europese begrippen, tamelijk dunbevolkt; de bevolkingsdichtheid is ca. 1/4 van die van Nederland. Er is veel natuurschoon in een enorm afwisselend landschap, met veel verschillende klimaten en subklimaten. ...
In 1960 werd Frankrijk na de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie en het Verenigd Koninkrijk de vierde mogendheid met kernwapens. Frankrijk behoort tot de 20 meest ontwikkelde landen ter wereld (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Frankrijks culturele identiteit werd rond 50 v.Chr. bepaald door de verovering van het Keltische Gallië door Romeinse legers onder bevel van Julius Caesar. De Latijnse cultuur overleefde de val van het Romeinse Rijk, al ontstond er een door Germanen gedomineerd Frankisch Rijk. Frankrijk kent sinds de deling in 843 van dit rijk en het ontstaan van West-Francië enige bestuurlijke continuïteit met Parijs als machtscentrum en is daarmee de oudste geopolitieke entiteit in Europa (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Marianne is een nationaal symbool van Frankrijk. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek' de Vrijheid en de Rede en is als zodanig een verschijningsvorm van de vrijheidsgodin. Haar beeld staat op het Place de la Nation in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf.
Op Franse medailles wedijvert de gevleugelde Gallische helm als hoofddeksel met de Frygische muts waar afbeeldingen van Marianne als het symbool van de Franse Republiek werd opgevoerd. Deze vorm van helm berust op fantasie..
Haar profiel staat op het officiële wapen van het land, staat op de Franse euromunten en postzegels. Ze stond vroeger ook op de Franse munten en bankbiljetten. Als zinnebeeld van de Franse Republiek is ze ook afgebeeld op Franse Ridderorden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Marianne_(embleem)).
Marianne is a symbol of the French Republic. She is an allegorical figure of liberty and the Republic and first appeared at the time of the French Revolution. The earliest representations of Marianne are of a woman wearing a Phrygian cap. The origins of the name Marianne are unknown, but Marie-Anne was a very common first name in the 18th century. Anti-revolutionaries of the time derisively called her La Gueuse (the Commoner). It is believed that revolutionaries from the South of France adopted the Phrygian cap as it symbolised liberty, having been worn by freed slaves in both Greece and Rome. Mediterranean seamen and convicts manning the galleys also wore a similar type of cap.
Under the Third Republic, statues, and especially busts, of Marianne began to proliferate, particularly in town halls. She was represented in several different manners, depending on whether the aim was to emphasise her revolutionary nature or her “wisdom”. Over time, the Phrygian cap was felt to be too seditious, and was replaced by a diadem or a crown. In recent times, famous French women have been used as the model for those busts (www.brspecial.com/locations/france/marianne-symbol-of-the-French-Republic.html).
Er zijn in Frankrijk verschillende grote rivieren, zoals de Seine die dwars door Parijs stroomt. De langste rivier is de Loire, die met zijn 1012 km geheel door Frans grondgebied stroomt. Een stuk van de Rijn vormt een natuurlijke grens met Duitsland. De Maas en de Schelde ontspringen in Noord-Frankrijk en monden via België en Nederland uit in de Noordzee. De Moezel ontspringt in de Vogezen en stroomt via de Franse noordgrens naar Duitsland, waar die uitmondt in de Rijn. De Rhône ontspringt in Zwitserland en mondt in de Camargue uit in de Middellandse Zee. Verder zijn er talloze kleinere rivieren die geheel op Frans grondgebied liggen: de Garonne, de Dordogne, de Saône, de Ardèche, de Somme, de Drance, de Arve, de Giffre de Lot en vele anderen.
De grootste steden van Frankrijk zijn na Parijs (2.220.140 inwoners in 2008) respectievelijk Marseille (851.420), Lyon (474.946), Toulouse (439.553) en Nice (344.875) (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Vanaf de Vroegmoderne Tijd heeft het land ook grote internationale culturele invloed, al is die in de afgelopen decennia wat verminderd.
In de loop van de 19e eeuw werd Frankrijk overvleugeld door het Britse Rijk als grootste koloniale en maritieme mogendheid en bleef nogal achter in industriële ontwikkeling en bevolkingsgroei bij oude en nieuwe rivalen: de Britten, de Duitsers en de Amerikanen, maar deed vooral vanaf de Conferentie van Berlijn in 1885 wel volop mee in de Europese wedijver in koloniale expansie. Zowel economische, culturele als ook raciale motieven speelden hierin een rol. Tegelijkertijd ontwikkelde Frankrijk zich, net als andere landen in West-Europa, tot een parlementaire democratie, met algemeen stemrecht. Hierbij werd in de loop van de 19e eeuw wel herhaaldelijk van regeringsvorm gewisseld tussen keizerrijk, koninkrijk en republiek. Sinds 1871 is het een republiek gebleven. In de 20e eeuw werd Frankrijk ten gevolge van twee wereldoorlogen, die voor Frankrijk uitliepen op Pyrrusoverwinningen, genoodzaakt vanaf 1945 tussen de twee supermachten een nieuwe rol te zoeken als middelgrote moderne Europese mogendheid zonder koloniale ambities. Dit ging gepaard met aanzienlijke industriële ontwikkeling, een eigen nucleaire afschrikkingsmacht, een leidende rol in het naoorlogse Europese integratieproject met behoud van een zelfstandige militaire rol, zowel in de eigen postkoloniale invloedssfeer als binnen de NAVO (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
De wisselwerking tussen cultuur en politiek wordt in Frankrijk vanzelfsprekender gevonden dan in bijvoorbeeld Nederland. Intellectuelen zijn de afgelopen honderd jaar opgekomen als een serieus genomen maatschappelijke groepering; voor hen geldt meer dan in Nederland dat ze in het publieke debat persoonlijk moreel gezag genieten. Toen in 1949 de toneelschrijver en draaideurcrimineel Jean Genet levenslang dreigde te krijgen, werd hem gratie verleend dankzij een petitie aan de president van een groot aantal prominente kunstenaars en schrijvers, op initiatief van Jean Cocteau. Ook wees president De Gaulle eens de suggestie af dat Jean-Paul Sartre gearresteerd moest worden wegens zijn protest tegen de oorlog in Algerije met het argument: 'Voltaire arresteer je niet'. Intellectuelen kunnen soms gesprekspartners van gekozen machthebbers zijn, tot de president toe. Als een prominente schrijver of kunstenaar overlijdt, is het gebruikelijk dat het staatshoofd daar publiekelijk commentaar op levert; politici zouden hun prestige ondermijnen als zij zich onwetend of onverschillig zouden tonen ten aanzien van kunst en cultuur (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Een voorbeeld van politiek en cultuur is het satirisch weekblad Charlie Hebdo:
Charlie Hebdo is een Frans satirisch weekblad, gevestigd in Parijs. Het verschijnt in zijn huidige vorm sinds 1992. Charlie Hebdo heeft een kleine oplage van ongeveer 70.000 exemplaren en verschijnt op woensdag. De huidige hoofdredacteur is Gérard Biard. Het tijdschrift is reclameloos en bevat uitsluitend cartoons en tekst, geen foto's.
In 1960 werd het maandelijkse tijdschrift Hara-Kiri opgericht door François Cavanna en Georges Bernier, alias Professor Choron. In 1961 werd het tijdschrift verboden, en nogmaals in 1966. Vanaf 1969 werd Hara-Kiri een weekblad (Hara-Kiri hebdo), onder leiding van Cavanna. Toen generaal De Gaulle in 1970 overleed te Colombey-les-Deux-Églises, had tien dagen eerder een brand gewoed in een discotheek te Saint-Laurent-du-Pont, met 146 doden tot gevolg. Daarop publiceerde Hara-Kiri een editie met een lege voorpagina, met enkel de titel: „Bal tragique à Colombey - un mort“. De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Raymond Marcellin, zou vervolgens hebben besloten het tijdschrift opnieuw te verbieden. Om het verbod te omzeilen verscheen Hara-Kiri voortaan als Charlie Hebdo, een verwijzing naar zowel het in 1969 door Cavanna, Bernier en Henri Roussel opgerichte stripblad Charlie als naar Charles de Gaulle.
De titel is afgeleid van de stripfiguur Charlie Brown en van het Franse begrip hebdomadaire, dat 'wekelijks' betekent.
Charlie Hebdo weigerde altijd resoluut om reclameadvertenties op te nemen en was daardoor volledig op abonnementen en losse verkoop aangewezen. In december 1981 bleek de oplage te gering geworden om het draaiende te houden en ging ter ziele....In 1992 werden Philippe Val en Cabu ontslagen uit de redactie van het tijdschrift La Grosse Bertha, na een conflict met de hoofdredacteur. Zij wilden hun eigen tijdschrift oprichten, en richtten hiertoe een aandelenvennootschap op. Samen met Renaud, Gébé en Cabu van de oude Charlie Hebdo-redactie behielden ze 80% ervan in eigen handen. Dit gaf hun financiële onafhankelijkheid en maakt hen grotendeels tot de eigenaars. Als naam koos men opnieuw voor Charlie Hebdo en verschillende leden van de oude redactie werden weer aan boord gehaald. In juli 1992 werd zodoende de traditie de facto voortgezet.
In 2006 was Charlie Hebdo een van de tijdschriften in Europa die de spotprenten van Mohammed, die in het Deense Jyllands-Posten controverse hadden uitgelokt, opnieuw publiceerden. Jacques Chirac veroordeelde deze actie als „manifeste provocatie“.
Het tijdschrift was het doelwit van twee terroristische aanvallen: in 2011 en 2015, reacties op het publiceren van cartoons waarin de islamitische profeet Mohammed werd afgebeeld. Bij de aanval in 2015 kwamen 12 mensen om het leven (http://nl.wikipedia.org/wiki/Charlie_Hebdo).
On the morning of 7 January 2015, a group of three Muslim extremists broke into the offices of Charlie Hebdo, a famous satirical magazine headquartered in Paris, France, and killed twelve people. I mention their faith only because it has bearing on why they took their actions. These three extremists, who in no way represent the majority of Muslims in France or the world at large, saw the magazine’s presentation of the Prophet Mohammad as inappropriate and unforgiveable. I would counter by saying that killing in the name of your faith is inappropriate and unforgiveable (http://sequart.org/magazine/53934/je-suis-charlie/).
Na de aanslag was er publieke ophef over de vrijheid van meningsuiting en (bijna) iedereen wilde zich met het blad identificeren.
Helaas, was in november 2015 opnieuw een terroristische aanslag in Parijs. Toen bleef het niet bij 12 slachtoffers, maar werden er 129 mensen gedood (https://nl.wikipedia.org/wiki/Aanslagen_in_Parijs_van_november_2015).
Maar even terug naar de geschiedenis van Frankrijk, die zelf ook niet vrij is van terrorisme.
Terrorisme (van het Latijnse terror, paniek) is het zonder wettige grond plegen van ernstig geweld, of ernstige dreiging daarmee, met een politiek of religieus doel. In de meeste opvattingen over wat terrorisme is, moet het om illegaal geweld gaan, doorgaans gekoppeld aan burgers als slachtoffers (http://nl.wikipedia.org/wiki/Terrorisme).
Terrorisme
Het woord is afgeleid van het Latijnse terror: angst. Het duikt voor het eerst op tijdens de Franse revolutie. Analisten zien terrorisme in de 21e eeuw, afgezien van honger, aids, financiële crises, oorlogen en aanstaande milieurampen, als grootste bedreiging voor de internationale gemeenschap (www.vecip.com/default.asp?onderwerp=152).
Maximilien-Marie-Isidore de Robespierre zorgde voor een staat van terreur om met chaos en onrust de tegenstand tegen de staat te verminderen. Later werd het iets om grote ideeën als 'de revolutie' en het communisme te promoten en zich te verzetten tegen de staat
(zie Terrorisme en rechtvaardige oorlog: recht en onrecht in tijden van terreur door Wim Smit)
De Terreur (Frans: la Terreur, letterlijk vertaald "Schrikbewind", met een hoofdletter), is een concept dat door historici gebruikt wordt om twee periodes in de Franse Revolutie aan te duiden waarin Frankrijk werd geregeerd door een uitzonderlijke uitvoerende macht die berustte op kracht, illegaliteit en repressie. De datering en definitie ervan blijven onzeker.Toch kan men twee fases onderscheiden in de Terreur: de eerste gaat van de afzetting van de koning op 10 augustus 1792 tot de uitroeping van de Franse Republiek op 21 september 1792...De opvallendste personages van de Terreur, ook wel 'terroristen' genoemd, zijn in het bijzonder Robespierre, Saint-Just, Couthon, Collot d'Herbois, Fouché en Billaud-Varenne. De periode wordt eveneens gekenmerkt door pogingen tot economische, sociale en culturele hervormingen. Naar schatting verloren ruim 40.000 of 55.000 mensen hun leven ten gevolge van de Terreur (http://nl.wikipedia.org/wiki/Terreur_(Franse_Revolutie)). En vergeet ook niet dat op 10 juli 1985 Fransen het schip Rainbow Warrior van Greenpeace in Nieuw-Zeeland opbliezen, om zo te voorkomen dat het schip actie tegen kernproeven in de Grote Oceaan kon gaan voeren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Terrorisme#Frankrijk).
Net zoals na 9/11 in Amerika is nu ook in Frankrijk een strengere en mindere vrije samenleving ontstaan (zie www.volkskrant.nl/dossier-aanslag-op-charlie-hebdo/grappen-over-terrorisme-worden-in-frankrijk-niet-meer-getolereerd~a3840130/).
De Eerste Franse Republiek werd opgericht op 22 september 1792, door de nieuw opgerichte Nationale Conventie. De Eerste Republiek duurde tot de verklaring van het Eerste Franse Keizerrijk in 1804 onder Napoleon Bonaparte. Deze periode wordt gekenmerkt door de val van de monarchie, de oprichting van de Nationale Conventie en de beruchte Terreur, de oprichting van het Directoire en de Thermidorische Reactie en uiteindelijk, de creatie van het Consulaat en de opkomst van Napoleon Bonaparte (http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Franse_Republiek).
De Tweede Franse Republiek of kortweg Tweede Republiek was de benaming voor Frankrijk van 1848 tot 1852.
Na de revolutie van 1848 deed koning Lodewijk Filips op 23 februari 1848 afstand van de troon ten gunste van zijn kleinzoon. De voorlopige regering onder leiding van Alphonse de Lamartine riep echter diezelfde dag de Tweede Franse Republiek uit.
De nieuwe republiek bleek een veel conservatiever beleid uit te oefenen dan de revolutionairen geëist hadden. Al snel kwam het tot een conflict tussen de radicale socialisten en gematigde republikeinen. Onder druk van de socialist Louis Blanc werden de Ateliers Nationaux (Nationale werkplaatsen) opgericht, waar werklozen te werk gesteld werden. Toen de werkplaatsen op 21 juni vanwege geldgebrek door de regering werden gesloten gingen Parijse werklozen en arbeiders de straat op. Dit leidde tot een opstand van vijf dagen, door generaal Louis Eugène Cavaignac op bloedige wijze neergeslagen, met 1.500 doden en 15.000 gevangen die naar Algerije werden gedeporteerd.
Op 4 november werd een nieuwe grondwet aangenomen, waarbij Frankrijk een democratische republiek werd, met algemeen kiesrecht, een scheiding der machten en een direct verkozen regering en parlement. De republiek zou een enkelkamerig parlement hebben met 750 leden, verkozen voor een periode van drie jaar. De regering zou geleid worden door een president die voor vier jaar werd verkozen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Tweede_Franse_Republiek).
De Derde Franse Republiek werd uitgeroepen na de Franse nederlaag in de Frans-Pruisische Oorlog van 1870-1871 tegen Pruisen, dat gebeurde in mei 1871. De republiek overleefde de Eerste Wereldoorlog maar werd op 10 juli 1940, twee weken na de Franse capitulatie, vervangen door de "Etat Français" (Vichy-regime) van maarschalk Pétain.
Nadat keizer Napoleon III door de Pruisen in Sedan gevangen was genomen, werd het tweede Franse keizerrijk omvergeworpen. In Versailles ontstond de nieuwe tijdelijke regering onder de naam “Le Gouvernement de la Défense Nationale” (regering van nationale defensie). In dezelfde periode ontstond in Parijs ook de Commune van Parijs. Deze werd na twee maanden door La Défense Nationale onderdrukt. Uit de verkiezingen van 8 februari 1871 kwam naar voren dat Frankrijk weer een monarchie moest worden. Toen bleek dat de toekomstige koning, Hendrik V, absolute monarch in plaats van constitutionele monarch wilde zijn, werd dit plan in de koelkast gezet. Begin 1875 kreeg de republiek de uiteindelijke vorm: een tweekamerparlement (een huis van afgevaardigden en een Senaat) en een president die om de zeven jaar gekozen werd. De president had niet veel macht en de premier was verantwoordelijk voor hem.
Aanvankelijk hadden de monarchisten een meerderheid in het parlement. Maar na enige tijd verschoof dit naar de liberalen, en met name naar hun radicale vleugel. Deze stroming heeft in talloze elkaar aflossende coalities Frankrijk tientallen jaren bestuurd. In die tijd werden kerk en staat gescheiden, werden wetgeving en onderwijs seculier van karakter en werd de godsdienst een privé-aangelegenheid.
Hoewel de republiek als regeringsvorm populair was, is de Derde Republiek nooit geliefd geweest. Dit komt ook door de vele schandalen van de republiek, zoals de Dreyfus-affaire. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de Derde Republiek niet meer terug. Met haar sterke interne verdeeldheid kreeg ze de schuld van de roemloze nederlaag van 1940. In oktober 1946 werd ze opgevolgd door de Vierde Franse Republiek (http://nl.wikipedia.org/wiki/Derde_Franse_Republiek).
Als Vierde Republiek geldt de episode in de Franse geschiedenis tussen het aftreden van Charles de Gaulle in 1946 en diens terugkeer naar het centrum van de macht in 1958.
De Derde Republiek was in 1940 ten onder gegaan, en na de bevrijding wenste niemand haar te herstellen. Er werd een grondwetgevende vergadering gekozen, die in 1946 een ontwerp presenteerde.
De Senaat werd vervangen door de Conseil de la République zonder wetgevende bevoegdheden. De macht van Assemblée Nationale werd aanzienlijk versterkt, ten koste van die van president en regering. Charles de Gaulle, aan wie het presidentschap was toegedacht, was niet van plan "chrysanten te gaan onthullen" en trok zich mokkend terug ...Pierre Mendès France kon na de nederlaag van Dien Bien Phu (7 mei 1954) het Franse koloniale bewind in Indochina beëindigen, maar nog geen jaar later, in 1955, viel zijn regering over de oorlog in Noord-Afrika. Dezelfde oorlog betekende uiteindelijk in 1958 ook het einde van de Vierde Republiek zelf. Het Frans-Algerijnse leger, en met name de eenheid para's van generaal Jacques Massu, stak in mei over naar Corsica en bedreigde Marseille. Het scenario van de Spaanse Burgeroorlog tekende zich af totdat president René Coty een beroep deed op generaal De Gaulle. Deze kreeg vervolgens van het parlement haast dictatoriale bevoegdheden. Een half jaar later werd de grondwet voor de Vijfde Franse Republiek van kracht (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vierde_Franse_Republiek).
Even resumeren: in de jaren vijftig was er bijna een burgeroorlog in Frankrijk uitgebroken?? Ook vochten ze een Indochinaoorlog?
De Eerste Indochinese Oorlog (ook bekend als de Franse Indochinese Oorlog, Anti-Franse Oorlog, Frans-Vietnamese Oorlog, Frans-Vietminh Oorlog, Indochinese Oorlog, Vuile Oorlog in Frankrijk, en Anti-Franse Verzetsoorlog in hedendaags Vietnam) werd uitgevochten in de Unie van Indochina van 6 december 1946 tot 1 augustus 1954. Het Franse Expeditiekorps in het Verre Oosten van de Union française, geleid door de Vierde Franse Republiek en gesteund door het Vietnamese Nationale Leger van Keizer Bảo Đại vochten tegen de Vietminh, geleid door Hồ Chí Minh en Võ Nguyên Giáp. De meeste gevechten vonden plaats in Tonkin in Noord-Vietnam, hoewel het conflict het hele land overspoelde en zich ook uitbreidde naar naburige protectoraten van de Unie van Indochina, Laos en Cambodja.
Naar aanleiding van de herbezetting van Indochina door de Fransen na het einde van de Tweede Wereldoorlog, waarin het gebied werd bezet door het Japanse Keizerrijk, lanceerde de Vietminh een opstand tegen de Franse autoriteit die de kolonies van de Unie van Indochina bestuurde. De eerste paar jaar van de oorlog bestond uit een minderwaardige rurale opstand tegen de Franse autoriteit. Hoewel, nadat de Chinese communisten de noordelijke grens van Vietnam bereikten in 1949, veranderde het conflict in een conventionele oorlog tussen twee legers uitgerust met moderne wapens geleverd door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie....Na de oorlog maakte de Conventie van Genève op 21 juli 1954 een voorlopige verdeling van Vietnam bij de 17e breedtegraad, met het beheer van Noord-Vietnam door de Vietminh als de voortzetting van de Democratische Republiek van Vietnam onder Hồ Chí Minh, en het zuiden werd de Staat Vietnam onder Keizer Bảo Đại, om te voorkomen dat Hồ Chí Minh controle zou krijgen over heel het land. Een jaar later werd Bảo Đại afgezet door zijn eerste minister, Ngô Đình Diệm, en hij maakte van het zuiden de Republiek Vietnam. Diệms weigering om te onderhandelen met Noord-Vietnam over het houden van nationale verkiezingen in 1956, zoals was bepaald door de Conventie van Genève, zou uiteindelijk leiden tot het opnieuw uitbreken van oorlog in Zuid-Vietnam in 1959, de Vietnamoorlog (http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Indochinese_Oorlog).
De oorlog in Vietnam of Tweede Indochinese Oorlog, in het Westen meestal aangeduid als Vietnamoorlog en binnen Vietnam Amerikaanse Oorlog genoemd, was een oorlog tussen het op de Verenigde Staten georiënteerde Zuid-Vietnam en het op de Sovjet-Unie en China georiënteerde Noord-Vietnam. De oorlog volgde op de Eerste Indochinese Oorlog (in Vietnam 'Franse Oorlog' genoemd) en duurde van 1 november 1955 tot 30 april 1975. De strijd speelde zich voornamelijk af in Vietnam, hoewel er ook gevochten werd in de grensgebieden van Laos (Laotiaanse Burgeroorlog) en Cambodja (Cambodjaanse Burgeroorlog).
Er ontstond in 1957 een oorlog in Zuid-Vietnam tussen de door Noord-Vietnam gesteunde Vietcong en het door de Verenigde Staten gesteunde Zuid-Vietnamese bewind. De Verenigde Staten steunden Ngô Đình Diệm (1901-1963), de dictator van de Republiek Vietnam (Zuid-Vietnam), in de hoop een levensvatbaar, kapitalistisch Zuid-Vietnam te creëren. Er werd een coalitie gevormd met Zuid-Korea (financieel en militair gesteund door de VS), Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland en de Filipijnen, om zo tegen het communistische Noord-Vietnam te strijden. Opmerkelijk genoeg deden het Verenigd Koninkrijk en Canada niet mee aan de oorlog, hoewel zij wel samen met de VS de Koude Oorlog voerden. De VS verleenden Zuid-Vietnam steeds meer steun; in eerste instantie met 'adviseurs', maar later steeds meer met wapens en daarna ook manschappen.
De Verenigde Staten gaven miljarden dollars aan economische en militaire steun aan Zuid-Vietnam, Ngô gebruikte het geld echter om een politiestaat op te bouwen. Hij trok alle macht naar zich toe, benoemde familieleden op hoge posities en bevoordeelde de katholieke minderheid. De corruptie onder zijn bewind vierde hoogtij. Het regime onderhield goede banden met de rijke landheren, maar deed niets aan de ongelijke verdeling van de grond en de armoede. De Vietcong won ondertussen de steun van arme boeren door in de "bevrijde gebieden" de grond onder hen te verdelen.
Hoewel driekwart van de bevolking boeddhist was, was de macht in katholieke handen en werden boeddhisten gediscrimineerd. Op 8 mei 1963, de 2527ste geboortedag van Boeddha, sloeg de vlam volledig in de pan. Ngô's troepen openden die dag in de havenstad Hue het vuur op boeddhisten die protesteerden tegen het verbod om Boeddha's geboortedag met vlagvertoon te vieren. Vervolgens braken in alle grote steden rellen uit. Het regime reageerde met keiharde repressie. De demonstraties werden echter alleen maar heftiger en wonnen nu ook steun van katholieke studenten en intellectuelen. Het protest bereikte een dramatisch hoogtepunt toen een boeddhistische monnik zich in Saigon op een druk kruispunt vrijwillig in brand stak.
...
Sinds de val van Ngô was de Vietcong aan een snelle opmars bezig. Johnson probeerde in 1964 het congres ertoe te brengen hem onbeperkte bevoegdheden te geven voor militair optreden. Hij zou die echter alleen krijgen als er zich een duidelijk voorbeeld van Noord-Vietnamese agressie tegenover de Amerikanen zou voordoen. Op 2 augustus 1964 bracht het Tonkin-incident hiervoor uitkomst.
Voor de kust van Noord-Vietnam werd een Amerikaanse torpedobootjager aangevallen door Noord-Vietnamese torpedoboten. Het schip liep nauwelijks schade op, maar het incident zorgde in Washington voor grote opwinding. Johnson besloot direct nog een torpedobootjager naar de Golf van Tonkin te sturen. Twee dagen later berichtte de Amerikaanse regering dat ook die torpedobootjager werd aangevallen, een incident dat in werkelijkheid nooit had plaatsgevonden. Hiermee was volgens de Amerikaanse regering bewezen dat Noord-Vietnam zich schuldig maakte aan agressie. In dezelfde week van het Tonkin-Incident nam het Congres met slechts twee tegenstemmers een resolutie aan waarin Johnson alle noodzakelijke maatregelen mocht nemen om elke gewapende aanval tegen de Amerikaanse strijdkrachten te vergelden en verdere agressie te voorkomen. Later bleek dat de Amerikaanse regering het eerste incident waarschijnlijk had uitgelokt en dat het tweede incident nooit heeft plaatsgevonden.
Onder de regering-Kennedy (1961-1963) en -Johnson (1963-1968) werd de Amerikaanse hulp voortdurend opgevoerd, tot zich 543.400 Amerikaanse soldaten bevonden in Vietnam (in april 1969). Ondanks grootscheepse bombardementen en gebruik van chemische middelen (zoals het ontbladeringsmiddel Agent Orange) wisten de Zuid-Vietnamese en Amerikaanse troepen de op het platteland zeer populaire Vietcong niet onder controle te krijgen. Na het Tet-offensief in 1968 besloot de regering-Nixon (1969-1974) onder druk van de publieke opinie tot geleidelijke terugtrekking van de Amerikaanse troepen.
Op 27 januari 1973 werden de Parijse Akkoorden ondertekend. Deze akkoorden bepaalden dat Noord-Vietnam en Zuid-Vietnam door middel van vrije verkiezingen herenigd zouden worden en dat de Amerikaanse troepen binnen 60 dagen het land uit moesten. De Noord-Vietnamese troepen mochten wel in Zuid-Vietnam blijven. De Verenigde Staten trokken zich snel terug omdat het Congres de geldkraan had dichtgedraaid..De slag om Saigon op 30 april 1975 won [Noord-Vietnam]...Noord- en Zuid-Vietnam werden herenigd en in juli 1976 werd de Socialistische Republiek Vietnam uitgeroepen. De hoofdstad werd Hanoi; Saigon werd omgedoopt tot Ho Chi Minhstad.... China had geen haast met de vereniging van Vietnam. China vreesde een verdere expansie van Vietnam bij een communistische overwinning richting Laos en Cambodja (in 1979 werd Cambodja daadwerkelijk door Vietnam veroverd) (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vietnamoorlog).
Dus even resumeren: 1945 Europa en Azië zijn bevrijd van de tweede wereldoorlog, maar Frankrijk (net als Nederland overigens) gaan in hun koloniën als bezetter verder met oorlog voeren? Omdat Amerika Frankrijk steunt en de communisten buiten willen houden gaan ze een oorlog aan die ze niet kunnen winnen. Dus alhoewel Amerika de tweede wereldoorlog wint, verliezen ze een vervolg. Saillant detail hierbij is overigens:
Tijdens de Tweede Wereldoorlog behoorde het gebied tot Vichy-Frankrijk (ter info: Vichyregering (1940-1944), regering in onbezet Frankrijk o.l.v. Pétain. Deze regering collaboreerde met de Duitsers. http://oud.digischool.nl/kleioscoop/reg/v.htm). In deze situatie ontstond in 1941 een verzetscoalitie van communisten en nationalisten die streed tegen de kolonisator: de Vietminh (http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Vietnam#Tweede_Wereldoorlog).
De Vietminh, een afkorting van het Vietnamees: Việt Nam Ðộc Lập Ðồng Minh Hội, was een groepering die in het hedendaagse Vietnam een opstand voerde tegen de Franse koloniale overheersers. Wegens hun verzet tegen de Japanners kreeg de Vietminh financiële steun en training van de Verenigde Staten (de OSS, voorloper van de CIA) en China...Op 2 september [1945] riep Hồ Chí Minh de onafhankelijkheid en hij las hierbij passages uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring voor waarbij hij het woord Engeland verving door Frankrijk. Deze verklaring was hem ter beschikking gesteld door een lid van de OSS.
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Vietminh).
Dus, Amerika had eerst de Vietminh gesteund en daarna bestreden, klinkt bekend?
Japan 'bevrijdde' Indochina, maar liet het koloniale bestuur daar de facto zitten. Van 9 maart 1945 tot 15 augustus 1945 werd het gebied alsnog volledig bezet, en op 12 juni 1945 liet Japan keizer Bảo Đại het Vietnamese keizerrijk uitroepen. Dit duurde maar kort. Op 30 augustus 1945 kwam met de komst van de geallieerden een einde aan het keizerrijk.
De geallieerden waren echter onderling verdeeld over de vraag wat er met Indochina moest gebeuren. Generaal De Gaulle gaf al in januari 1944, op de Conferentie van Vrije Fransen te Brazzaville aan dat onafhankelijkheid geen optie was: zelfs autonomie moest "tot in de verre toekomst worden uitgesloten". De Amerikaanse president Roosevelt daarentegen vond dat de koloniale situatie beëindigd moest worden, hoewel hij ook niet voor onafhankelijkheid was. In plaats daarvan stelde hij een 'trustpact' voor tussen Indochina en een derde land. Roosevelt raakte echter in conflict met Churchill over Brits-Indië, en wilde niet in een dergelijk conflict raken met De Gaulle. Toen het einde van zijn leven naderde, stelde hij de kwestie uit, zonder instructies voor zijn opvolger Truman achter te laten (http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Vietnam#Tweede_Wereldoorlog).
Dus in die roerige Franse tijden was na de tweede wereldoorlog onvoldoende draagkracht om een stabiel Oost-Azië te organiseren,...
De Vijfde Franse Republiek is de benaming van de huidige staatsvorm van Frankrijk, die bestaat sinds 1958. In deze republikeinse staatsvorm gaat de meeste macht naar de president....Op 28 september 1958 stemde meer dan 80% van de kiezers in een referendum voor de nieuwe grondwet, die de president veel macht gaf. Het doel was een einde te maken aan de chronische instabiliteit van de Derde en Vierde Republiek, waarin leiders van de verschillende parlementsfracties straffeloos op lichtzinnige gronden regeringen konden doen vallen. ...De Gaulle zelf werd op 8 januari 1959 als president geïnstalleerd, met als premier Michel Debré, die in 1962 werd opgevolgd door de latere president Georges Pompidou.
Tijdens de crisis van 1958 had de Gaulle tegen de "pieds noirs" gezegd. "Ik heb u begrepen!", waarmee hij suggereerde dat er onder zijn presidentschap geen sprake zou zijn van een onafhankelijk Algerije. Het was echter een listig woordspelletje van de nieuwe president, want ondanks zijn sympathie voor de kolonisten begreep de Gaulle ook dat de dekolonisatie een onvermijdelijk proces was, dat men het best maar zo spoedig mogelijk achter de rug kon hebben. Hij zette daarom de besprekingen met de leiders van het nationalistische verzet in Algerije voort, die in 1962 resulteerden in de Akkoorden van Evian, welke de onafhankelijkheid van Algerije bezegelden.
Dit werd hem in kringen van de OAS ernstig kwalijk genomen, hetgeen tot uitdrukking kwam in enkele (onsuccesvolle) aanslagen op het leven van de president en op vele succesvolle aanslagen op het leven van onschuldige burgers, met name in Parijs maar ook daarbuiten.
...
De Gaulle had gehoopt met zijn grondwet zijn rechtse gaullistische partij RPR (Rassemblement pour la République) voor lange tijd een monopolie op de macht te geven. Het linkerkamp was namelijk gesplitst in twee ongeveer even sterke partijen die slecht met elkaar konden samenwerken, de Socialistische Partij (aanvankelijk SFIO en later de Parti Socialiste) en de Communistische Partij (de PCF)....In 1981 slaagde François Mitterrand er evenwel in een Volksfront met de communisten te sluiten en daarmee de presidentsverkiezingen te winnen.François Mitterrand zou tot 1995 aan de macht blijven. Zijn partij verloor weliswaar de parlementsverkiezingen van 1986, zodat de vijfde republiek kennis maakte met de cohabitation (samenwoning), waarin een president van één kant van het politieke spectrum (in dit geval links) een regering van de andere kant van het spectrum moet dulden, met in dit geval de rechtse gaullist Jacques Chirac als premier....Mitterrand slaagde erin de tactiek van de Gaulle op zijn beurt tegen rechts uit te spelen. Het was nu het rechtse blok dat gespleten was in twee onverzoenbare stromingen, door de opkomst van het Front National van Jean-Marie Le Pen, dat door de andere partijen als onaanraakbaar werd beschouwd
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Vijfde_Franse_Republiek).
De Franse keuken is een internationaal gewaardeerde keuken met een lange traditie. Het wordt gekenmerkt door zijn extreme diversiteit. In dat opzicht kunnen alleen de Chinese keuken en de Indiase keuken met de Franse keuken vergeleken worden.
raditioneel heeft elk gebied van Frankrijk een eigen kenmerkende keuken: in de keuken van het noordwesten van Frankrijk worden veel boter, room (crème fraîche) en appels gebruikt, terwijl de Provençaalse keuken (in het zuidoosten) veel olijfolie, kruiden en tomaten gebruikt; de keuken van Zuidwest-Frankrijk wordt gekenmerkt door het gebruik van eendenvet, foie gras (ganzenlever), eekhoorntjesbrood en pens; de keuken van noordoostelijk Frankrijk is afgeleid van de Duitse keuken. Hierin worden reuzel, worsten, bier en zuurkool gebruikt. Naast deze vier algemene gebieden zijn er veel meer lokale keukens, zoals die van de vallei van de Loire met zijn schotels van zoetwatervis en witte wijnen uit de Loirevallei, de Baskische keuken, gekenmerkt door het gebruik van tomaten en Spaanse pepers, en de keuken van Roussillon, die verwant is aan de Catalaanse keuken.
Als gevolg van nieuwe algemene trends in het eetpatroon van veel mensen in de Westerse Wereld, waaronder Frankrijk, zijn dergelijke regionale verschillen minder merkbaar, maar ze zijn nog duidelijk aanwezig. Iemand die door Frankrijk reist zal duidelijke verschillen in de eetgewoonten en kookkunst opmerken. Voorts betekent de voorkeur van veel Franse consumenten voor lokale plattelandsvoedingsmiddelen (produits du terroir) dat de regionale keukens een sterke heropleving doormaken.
Wat buiten Frankrijk de „Franse keuken“ wordt genoemd, is in feite de chique Parijse keuken, die in dure restaurants worden geserveerd. Deze keuken wordt meestal beïnvloed door de regionale keukens van noordelijk Frankrijk. Echter, de gemiddelde Fransman eet in het dagelijkse leven niet dergelijk voedsel, maar eerder de regionale recepten van het gebied eten waar zij vandaan komen.
De Franse wijn en de Franse kaas vormen een integraal onderdeel van de hele Franse keuken, zowel als ingrediënten als bijgerechten. Frankrijk staat bekend om zijn grote assortiment aan wijnen en kazen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Franse_keuken).
De provincies:
Sinds 2011 is Frankrijk opgedeeld in 27 regio's (waarvan 22 in het Europese deel), die op hun beurt weer zijn onderverdeeld in departementen, arrondissementen, kantons en op het laagste niveau gemeenten, waarvan Frankrijk er 36.796 telt.
Er zijn 5 overzeese departementen (départements d'outre-mer, DOM) die ook elk apart het statuut van een regio hebben: Frans-Guyana, Guadeloupe, Martinique, Mayotte en Réunion (deze zijn — op Mayotte na — alle afgebeeld op de achterkant van de eurobankbiljetten, onderaan links naast de Canarische Eilanden). Frankrijk bezit ook nog andere overzeese gebieden, die echter geen deel uitmaken van de Europese Unie: Clipperton, Saint-Barthélemy, Saint-Pierre en Miquelon en Sint-Maarten in Noord-Amerika, de Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden in de Indische Oceaan en Frans-Polynesië, Nieuw-Caledonië en Wallis en Futuna in Oceanië. Deze afhankelijke gebieden hebben verschillende officiële statuten en een verschillende hoeveelheid eigen bevoegdheden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
De regio's van Frankrijk zijn te vergelijken met de provincies in België en Nederland. Het is de eerste verdeling van het land. Het verschil tussen Frankrijk en België en Nederland is, dat in Frankrijk de regio's verder zijn verdeeld in departementen. Qua oppervlakte komen de Belgische en Nederlandse provincies meer met de Franse departementen overeen.
Frankrijk ligt in Europa. Het heeft 21 regio's op het vasteland, Corsica is een aparte regio. Samen dus 22 regio's. De Franse overzeese departementen zijn geen regio van Frankrijk. 23 juli 2014 heeft de Assemblée Nationale, het Franse parlement, een wet aangenomen, die erin voorziet per 1 januari 2016 het aantal regio's terug te brengen van 22 naar 13 (http://nl.wikipedia.org/wiki/Regio's_van_Frankrijk).
De Franse regio's (voor 1 januari 2016):
1. Alsace
2. Aquitaine
3. Auvergne
4. Basse-Normandie
5. Bourgogne
6. Bretagne
7. Centre
8. Champagne-Ardenne
9. Corse (special status)
10.Franche-Comté
11.Haute-Normandie
12.Île-de-France
13.Languedoc-Roussillon
14.Limousin
15.Lorraine
16.Midi-Pyrénées
17.Nord-Pas-de-Calais
18.Pays de la Loire
19.Picardie
20.Poitou-Charentes
21.Provence-Alpes-Côte d'Azur
22.Rhône-Alpes
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Regio's_van_Frankrijk)
1. Nord-Pas-de-Calais Picardie, voorheen Nord-Pas-de-Calais en Picardie
2. Alsace Champagne-Ardenne Lorraine , voorheen Alsace, Lorraine en Champagne-Ardenne
3. Île-de-France blijft Île-de-France
4. Centre blijft Centre
5. Basse-Normandie Haute-Normandie, voorheen Basse-Normandie en Haute-Normandie
6. Bretagne blijft Bretagne
7. Pays de la Loire bijlft Pays de la Loire
8. Aquitaine Limousin Poitou-Charentes, voorheen Aquitaine, Limousin en Poitou-Charentes
9. Languedoc-Roussillon Midi-Pyrénées, voorheen Midi-Pyrénées en Languedoc-Roussillon
10. Auvergne Rhône-Alpes, voorheen Auvergne en Rhône-Alpes
11. Provence-Alpes-Côte d'Azur blijft Provence-Alpes-Côte d'Azur
12. Corse blijft Corse
13. Bourgogne Franche-Comté, voorheen Bourgogne en Franche-Comté
De regio's zijn zelf weer verdeeld in departementen: dat is nog meer gebieden.
Frankrijkvakantieland heeft het land echter weer verdeeld in 12 vakantieregio's:
Dit zijn de 12 vakantieregio's met extra tips voor de vakantie in Frankrijk:
De Alpen
Het noorden (Nord-Pas-de-Calais, Picardië)
Normandië
Parijs en omgeving
Het oosten (Champagne-Ardennes, Elzas, Lotharingen)
Bretagne
De vallei van de Loire (van Sancerre tot Angers)
Het midden van Frankrijk (het binnenland, Bourgogne & Franche Comté
Het midden van Frankrijk (aan de kust) van Vendée tot Charente en Vienne
Het Centraal Massief, Auvergne, Limousin
De noordelijke- en de zuidelijke Alpen
Het zuidwesten (Le Sud Ouest), Dordogne, Gironde, Landes, Gers, Pyreneeën
De Middellandse Zee (Méditerrannée), Langudoc, Côte d'Azur
De kusten en stranden van Frankrijk
(www.frankrijkvakantieland.nl/regio/frankrijk-departementen.html)
Ik weet dat er brouwerijen zijn, ze staan hier immers op een kaart. Komende tijd zullen we eens gaan kijken of er bieren zijn...
Inclusief overzeese gebieden heeft het land een oppervlakte van 674.843 km² en een bevolkingsaantal van ongeveer 65,4 miljoen inwoners (januari 2010).Frankrijk, vanwege de zeshoekige vorm ook wel l'Hexagone genoemd, is naar oppervlakte het grootste land binnen de Europese Unie. De hoofdstad is Parijs, dat ook verreweg de grootste stad van het land is (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Sinds het Verdrag van Verdun in 843 kent Frankrijk, dat zijn naam dankt aan de Franken, in zijn geschiedenis enige continuïteit als bestuurlijke en culturele eenheid. Frankrijk is daarmee de oudste nog bestaande geopolitieke factor in de Europese machtsverhoudingen. De Franse culturele identiteit kan als ruim 2000 jaar oud beschouwd worden, omdat de Romeinse invloed zo beslissend is geweest. De landsgrenzen liggen sinds de Vrede van Nijmegen in 1678 redelijk vast en vallen voor een groot deel samen met natuurlijke grenzen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Leuk weetje is overigens dat lange tijd een deel van Frankrijk onder Britse heerschappij heeft gestaan. Engeland was toen anders dan tegenwoordig...
Frankrijk is na Rusland en Oekraïne het grootste land van Europa en, naar West-Europese begrippen, tamelijk dunbevolkt; de bevolkingsdichtheid is ca. 1/4 van die van Nederland. Er is veel natuurschoon in een enorm afwisselend landschap, met veel verschillende klimaten en subklimaten. ...
In 1960 werd Frankrijk na de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie en het Verenigd Koninkrijk de vierde mogendheid met kernwapens. Frankrijk behoort tot de 20 meest ontwikkelde landen ter wereld (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Frankrijks culturele identiteit werd rond 50 v.Chr. bepaald door de verovering van het Keltische Gallië door Romeinse legers onder bevel van Julius Caesar. De Latijnse cultuur overleefde de val van het Romeinse Rijk, al ontstond er een door Germanen gedomineerd Frankisch Rijk. Frankrijk kent sinds de deling in 843 van dit rijk en het ontstaan van West-Francië enige bestuurlijke continuïteit met Parijs als machtscentrum en is daarmee de oudste geopolitieke entiteit in Europa (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Op Franse medailles wedijvert de gevleugelde Gallische helm als hoofddeksel met de Frygische muts waar afbeeldingen van Marianne als het symbool van de Franse Republiek werd opgevoerd. Deze vorm van helm berust op fantasie..
Haar profiel staat op het officiële wapen van het land, staat op de Franse euromunten en postzegels. Ze stond vroeger ook op de Franse munten en bankbiljetten. Als zinnebeeld van de Franse Republiek is ze ook afgebeeld op Franse Ridderorden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Marianne_(embleem)).
Marianne is a symbol of the French Republic. She is an allegorical figure of liberty and the Republic and first appeared at the time of the French Revolution. The earliest representations of Marianne are of a woman wearing a Phrygian cap. The origins of the name Marianne are unknown, but Marie-Anne was a very common first name in the 18th century. Anti-revolutionaries of the time derisively called her La Gueuse (the Commoner). It is believed that revolutionaries from the South of France adopted the Phrygian cap as it symbolised liberty, having been worn by freed slaves in both Greece and Rome. Mediterranean seamen and convicts manning the galleys also wore a similar type of cap.
Under the Third Republic, statues, and especially busts, of Marianne began to proliferate, particularly in town halls. She was represented in several different manners, depending on whether the aim was to emphasise her revolutionary nature or her “wisdom”. Over time, the Phrygian cap was felt to be too seditious, and was replaced by a diadem or a crown. In recent times, famous French women have been used as the model for those busts (www.brspecial.com/locations/france/marianne-symbol-of-the-French-Republic.html).
Er zijn in Frankrijk verschillende grote rivieren, zoals de Seine die dwars door Parijs stroomt. De langste rivier is de Loire, die met zijn 1012 km geheel door Frans grondgebied stroomt. Een stuk van de Rijn vormt een natuurlijke grens met Duitsland. De Maas en de Schelde ontspringen in Noord-Frankrijk en monden via België en Nederland uit in de Noordzee. De Moezel ontspringt in de Vogezen en stroomt via de Franse noordgrens naar Duitsland, waar die uitmondt in de Rijn. De Rhône ontspringt in Zwitserland en mondt in de Camargue uit in de Middellandse Zee. Verder zijn er talloze kleinere rivieren die geheel op Frans grondgebied liggen: de Garonne, de Dordogne, de Saône, de Ardèche, de Somme, de Drance, de Arve, de Giffre de Lot en vele anderen.
De grootste steden van Frankrijk zijn na Parijs (2.220.140 inwoners in 2008) respectievelijk Marseille (851.420), Lyon (474.946), Toulouse (439.553) en Nice (344.875) (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Vanaf de Vroegmoderne Tijd heeft het land ook grote internationale culturele invloed, al is die in de afgelopen decennia wat verminderd.
In de loop van de 19e eeuw werd Frankrijk overvleugeld door het Britse Rijk als grootste koloniale en maritieme mogendheid en bleef nogal achter in industriële ontwikkeling en bevolkingsgroei bij oude en nieuwe rivalen: de Britten, de Duitsers en de Amerikanen, maar deed vooral vanaf de Conferentie van Berlijn in 1885 wel volop mee in de Europese wedijver in koloniale expansie. Zowel economische, culturele als ook raciale motieven speelden hierin een rol. Tegelijkertijd ontwikkelde Frankrijk zich, net als andere landen in West-Europa, tot een parlementaire democratie, met algemeen stemrecht. Hierbij werd in de loop van de 19e eeuw wel herhaaldelijk van regeringsvorm gewisseld tussen keizerrijk, koninkrijk en republiek. Sinds 1871 is het een republiek gebleven. In de 20e eeuw werd Frankrijk ten gevolge van twee wereldoorlogen, die voor Frankrijk uitliepen op Pyrrusoverwinningen, genoodzaakt vanaf 1945 tussen de twee supermachten een nieuwe rol te zoeken als middelgrote moderne Europese mogendheid zonder koloniale ambities. Dit ging gepaard met aanzienlijke industriële ontwikkeling, een eigen nucleaire afschrikkingsmacht, een leidende rol in het naoorlogse Europese integratieproject met behoud van een zelfstandige militaire rol, zowel in de eigen postkoloniale invloedssfeer als binnen de NAVO (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
De wisselwerking tussen cultuur en politiek wordt in Frankrijk vanzelfsprekender gevonden dan in bijvoorbeeld Nederland. Intellectuelen zijn de afgelopen honderd jaar opgekomen als een serieus genomen maatschappelijke groepering; voor hen geldt meer dan in Nederland dat ze in het publieke debat persoonlijk moreel gezag genieten. Toen in 1949 de toneelschrijver en draaideurcrimineel Jean Genet levenslang dreigde te krijgen, werd hem gratie verleend dankzij een petitie aan de president van een groot aantal prominente kunstenaars en schrijvers, op initiatief van Jean Cocteau. Ook wees president De Gaulle eens de suggestie af dat Jean-Paul Sartre gearresteerd moest worden wegens zijn protest tegen de oorlog in Algerije met het argument: 'Voltaire arresteer je niet'. Intellectuelen kunnen soms gesprekspartners van gekozen machthebbers zijn, tot de president toe. Als een prominente schrijver of kunstenaar overlijdt, is het gebruikelijk dat het staatshoofd daar publiekelijk commentaar op levert; politici zouden hun prestige ondermijnen als zij zich onwetend of onverschillig zouden tonen ten aanzien van kunst en cultuur (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
Een voorbeeld van politiek en cultuur is het satirisch weekblad Charlie Hebdo:
Charlie Hebdo is een Frans satirisch weekblad, gevestigd in Parijs. Het verschijnt in zijn huidige vorm sinds 1992. Charlie Hebdo heeft een kleine oplage van ongeveer 70.000 exemplaren en verschijnt op woensdag. De huidige hoofdredacteur is Gérard Biard. Het tijdschrift is reclameloos en bevat uitsluitend cartoons en tekst, geen foto's.
In 1960 werd het maandelijkse tijdschrift Hara-Kiri opgericht door François Cavanna en Georges Bernier, alias Professor Choron. In 1961 werd het tijdschrift verboden, en nogmaals in 1966. Vanaf 1969 werd Hara-Kiri een weekblad (Hara-Kiri hebdo), onder leiding van Cavanna. Toen generaal De Gaulle in 1970 overleed te Colombey-les-Deux-Églises, had tien dagen eerder een brand gewoed in een discotheek te Saint-Laurent-du-Pont, met 146 doden tot gevolg. Daarop publiceerde Hara-Kiri een editie met een lege voorpagina, met enkel de titel: „Bal tragique à Colombey - un mort“. De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Raymond Marcellin, zou vervolgens hebben besloten het tijdschrift opnieuw te verbieden. Om het verbod te omzeilen verscheen Hara-Kiri voortaan als Charlie Hebdo, een verwijzing naar zowel het in 1969 door Cavanna, Bernier en Henri Roussel opgerichte stripblad Charlie als naar Charles de Gaulle.
De titel is afgeleid van de stripfiguur Charlie Brown en van het Franse begrip hebdomadaire, dat 'wekelijks' betekent.
Charlie Hebdo weigerde altijd resoluut om reclameadvertenties op te nemen en was daardoor volledig op abonnementen en losse verkoop aangewezen. In december 1981 bleek de oplage te gering geworden om het draaiende te houden en ging ter ziele....In 1992 werden Philippe Val en Cabu ontslagen uit de redactie van het tijdschrift La Grosse Bertha, na een conflict met de hoofdredacteur. Zij wilden hun eigen tijdschrift oprichten, en richtten hiertoe een aandelenvennootschap op. Samen met Renaud, Gébé en Cabu van de oude Charlie Hebdo-redactie behielden ze 80% ervan in eigen handen. Dit gaf hun financiële onafhankelijkheid en maakt hen grotendeels tot de eigenaars. Als naam koos men opnieuw voor Charlie Hebdo en verschillende leden van de oude redactie werden weer aan boord gehaald. In juli 1992 werd zodoende de traditie de facto voortgezet.
In 2006 was Charlie Hebdo een van de tijdschriften in Europa die de spotprenten van Mohammed, die in het Deense Jyllands-Posten controverse hadden uitgelokt, opnieuw publiceerden. Jacques Chirac veroordeelde deze actie als „manifeste provocatie“.
Het tijdschrift was het doelwit van twee terroristische aanvallen: in 2011 en 2015, reacties op het publiceren van cartoons waarin de islamitische profeet Mohammed werd afgebeeld. Bij de aanval in 2015 kwamen 12 mensen om het leven (http://nl.wikipedia.org/wiki/Charlie_Hebdo).
On the morning of 7 January 2015, a group of three Muslim extremists broke into the offices of Charlie Hebdo, a famous satirical magazine headquartered in Paris, France, and killed twelve people. I mention their faith only because it has bearing on why they took their actions. These three extremists, who in no way represent the majority of Muslims in France or the world at large, saw the magazine’s presentation of the Prophet Mohammad as inappropriate and unforgiveable. I would counter by saying that killing in the name of your faith is inappropriate and unforgiveable (http://sequart.org/magazine/53934/je-suis-charlie/).
Na de aanslag was er publieke ophef over de vrijheid van meningsuiting en (bijna) iedereen wilde zich met het blad identificeren.
Maar even terug naar de geschiedenis van Frankrijk, die zelf ook niet vrij is van terrorisme.
Terrorisme (van het Latijnse terror, paniek) is het zonder wettige grond plegen van ernstig geweld, of ernstige dreiging daarmee, met een politiek of religieus doel. In de meeste opvattingen over wat terrorisme is, moet het om illegaal geweld gaan, doorgaans gekoppeld aan burgers als slachtoffers (http://nl.wikipedia.org/wiki/Terrorisme).
Terrorisme
Het woord is afgeleid van het Latijnse terror: angst. Het duikt voor het eerst op tijdens de Franse revolutie. Analisten zien terrorisme in de 21e eeuw, afgezien van honger, aids, financiële crises, oorlogen en aanstaande milieurampen, als grootste bedreiging voor de internationale gemeenschap (www.vecip.com/default.asp?onderwerp=152).
Maximilien-Marie-Isidore de Robespierre zorgde voor een staat van terreur om met chaos en onrust de tegenstand tegen de staat te verminderen. Later werd het iets om grote ideeën als 'de revolutie' en het communisme te promoten en zich te verzetten tegen de staat
(zie Terrorisme en rechtvaardige oorlog: recht en onrecht in tijden van terreur door Wim Smit)
De Terreur (Frans: la Terreur, letterlijk vertaald "Schrikbewind", met een hoofdletter), is een concept dat door historici gebruikt wordt om twee periodes in de Franse Revolutie aan te duiden waarin Frankrijk werd geregeerd door een uitzonderlijke uitvoerende macht die berustte op kracht, illegaliteit en repressie. De datering en definitie ervan blijven onzeker.Toch kan men twee fases onderscheiden in de Terreur: de eerste gaat van de afzetting van de koning op 10 augustus 1792 tot de uitroeping van de Franse Republiek op 21 september 1792...De opvallendste personages van de Terreur, ook wel 'terroristen' genoemd, zijn in het bijzonder Robespierre, Saint-Just, Couthon, Collot d'Herbois, Fouché en Billaud-Varenne. De periode wordt eveneens gekenmerkt door pogingen tot economische, sociale en culturele hervormingen. Naar schatting verloren ruim 40.000 of 55.000 mensen hun leven ten gevolge van de Terreur (http://nl.wikipedia.org/wiki/Terreur_(Franse_Revolutie)). En vergeet ook niet dat op 10 juli 1985 Fransen het schip Rainbow Warrior van Greenpeace in Nieuw-Zeeland opbliezen, om zo te voorkomen dat het schip actie tegen kernproeven in de Grote Oceaan kon gaan voeren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Terrorisme#Frankrijk).
Net zoals na 9/11 in Amerika is nu ook in Frankrijk een strengere en mindere vrije samenleving ontstaan (zie www.volkskrant.nl/dossier-aanslag-op-charlie-hebdo/grappen-over-terrorisme-worden-in-frankrijk-niet-meer-getolereerd~a3840130/).
De Eerste Franse Republiek werd opgericht op 22 september 1792, door de nieuw opgerichte Nationale Conventie. De Eerste Republiek duurde tot de verklaring van het Eerste Franse Keizerrijk in 1804 onder Napoleon Bonaparte. Deze periode wordt gekenmerkt door de val van de monarchie, de oprichting van de Nationale Conventie en de beruchte Terreur, de oprichting van het Directoire en de Thermidorische Reactie en uiteindelijk, de creatie van het Consulaat en de opkomst van Napoleon Bonaparte (http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Franse_Republiek).
De Tweede Franse Republiek of kortweg Tweede Republiek was de benaming voor Frankrijk van 1848 tot 1852.
Na de revolutie van 1848 deed koning Lodewijk Filips op 23 februari 1848 afstand van de troon ten gunste van zijn kleinzoon. De voorlopige regering onder leiding van Alphonse de Lamartine riep echter diezelfde dag de Tweede Franse Republiek uit.
De nieuwe republiek bleek een veel conservatiever beleid uit te oefenen dan de revolutionairen geëist hadden. Al snel kwam het tot een conflict tussen de radicale socialisten en gematigde republikeinen. Onder druk van de socialist Louis Blanc werden de Ateliers Nationaux (Nationale werkplaatsen) opgericht, waar werklozen te werk gesteld werden. Toen de werkplaatsen op 21 juni vanwege geldgebrek door de regering werden gesloten gingen Parijse werklozen en arbeiders de straat op. Dit leidde tot een opstand van vijf dagen, door generaal Louis Eugène Cavaignac op bloedige wijze neergeslagen, met 1.500 doden en 15.000 gevangen die naar Algerije werden gedeporteerd.
Op 4 november werd een nieuwe grondwet aangenomen, waarbij Frankrijk een democratische republiek werd, met algemeen kiesrecht, een scheiding der machten en een direct verkozen regering en parlement. De republiek zou een enkelkamerig parlement hebben met 750 leden, verkozen voor een periode van drie jaar. De regering zou geleid worden door een president die voor vier jaar werd verkozen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Tweede_Franse_Republiek).
De Derde Franse Republiek werd uitgeroepen na de Franse nederlaag in de Frans-Pruisische Oorlog van 1870-1871 tegen Pruisen, dat gebeurde in mei 1871. De republiek overleefde de Eerste Wereldoorlog maar werd op 10 juli 1940, twee weken na de Franse capitulatie, vervangen door de "Etat Français" (Vichy-regime) van maarschalk Pétain.
Nadat keizer Napoleon III door de Pruisen in Sedan gevangen was genomen, werd het tweede Franse keizerrijk omvergeworpen. In Versailles ontstond de nieuwe tijdelijke regering onder de naam “Le Gouvernement de la Défense Nationale” (regering van nationale defensie). In dezelfde periode ontstond in Parijs ook de Commune van Parijs. Deze werd na twee maanden door La Défense Nationale onderdrukt. Uit de verkiezingen van 8 februari 1871 kwam naar voren dat Frankrijk weer een monarchie moest worden. Toen bleek dat de toekomstige koning, Hendrik V, absolute monarch in plaats van constitutionele monarch wilde zijn, werd dit plan in de koelkast gezet. Begin 1875 kreeg de republiek de uiteindelijke vorm: een tweekamerparlement (een huis van afgevaardigden en een Senaat) en een president die om de zeven jaar gekozen werd. De president had niet veel macht en de premier was verantwoordelijk voor hem.
Aanvankelijk hadden de monarchisten een meerderheid in het parlement. Maar na enige tijd verschoof dit naar de liberalen, en met name naar hun radicale vleugel. Deze stroming heeft in talloze elkaar aflossende coalities Frankrijk tientallen jaren bestuurd. In die tijd werden kerk en staat gescheiden, werden wetgeving en onderwijs seculier van karakter en werd de godsdienst een privé-aangelegenheid.
Hoewel de republiek als regeringsvorm populair was, is de Derde Republiek nooit geliefd geweest. Dit komt ook door de vele schandalen van de republiek, zoals de Dreyfus-affaire. Na de Tweede Wereldoorlog kwam de Derde Republiek niet meer terug. Met haar sterke interne verdeeldheid kreeg ze de schuld van de roemloze nederlaag van 1940. In oktober 1946 werd ze opgevolgd door de Vierde Franse Republiek (http://nl.wikipedia.org/wiki/Derde_Franse_Republiek).
Als Vierde Republiek geldt de episode in de Franse geschiedenis tussen het aftreden van Charles de Gaulle in 1946 en diens terugkeer naar het centrum van de macht in 1958.
De Derde Republiek was in 1940 ten onder gegaan, en na de bevrijding wenste niemand haar te herstellen. Er werd een grondwetgevende vergadering gekozen, die in 1946 een ontwerp presenteerde.
De Senaat werd vervangen door de Conseil de la République zonder wetgevende bevoegdheden. De macht van Assemblée Nationale werd aanzienlijk versterkt, ten koste van die van president en regering. Charles de Gaulle, aan wie het presidentschap was toegedacht, was niet van plan "chrysanten te gaan onthullen" en trok zich mokkend terug ...Pierre Mendès France kon na de nederlaag van Dien Bien Phu (7 mei 1954) het Franse koloniale bewind in Indochina beëindigen, maar nog geen jaar later, in 1955, viel zijn regering over de oorlog in Noord-Afrika. Dezelfde oorlog betekende uiteindelijk in 1958 ook het einde van de Vierde Republiek zelf. Het Frans-Algerijnse leger, en met name de eenheid para's van generaal Jacques Massu, stak in mei over naar Corsica en bedreigde Marseille. Het scenario van de Spaanse Burgeroorlog tekende zich af totdat president René Coty een beroep deed op generaal De Gaulle. Deze kreeg vervolgens van het parlement haast dictatoriale bevoegdheden. Een half jaar later werd de grondwet voor de Vijfde Franse Republiek van kracht (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vierde_Franse_Republiek).
Even resumeren: in de jaren vijftig was er bijna een burgeroorlog in Frankrijk uitgebroken?? Ook vochten ze een Indochinaoorlog?
De Eerste Indochinese Oorlog (ook bekend als de Franse Indochinese Oorlog, Anti-Franse Oorlog, Frans-Vietnamese Oorlog, Frans-Vietminh Oorlog, Indochinese Oorlog, Vuile Oorlog in Frankrijk, en Anti-Franse Verzetsoorlog in hedendaags Vietnam) werd uitgevochten in de Unie van Indochina van 6 december 1946 tot 1 augustus 1954. Het Franse Expeditiekorps in het Verre Oosten van de Union française, geleid door de Vierde Franse Republiek en gesteund door het Vietnamese Nationale Leger van Keizer Bảo Đại vochten tegen de Vietminh, geleid door Hồ Chí Minh en Võ Nguyên Giáp. De meeste gevechten vonden plaats in Tonkin in Noord-Vietnam, hoewel het conflict het hele land overspoelde en zich ook uitbreidde naar naburige protectoraten van de Unie van Indochina, Laos en Cambodja.
Naar aanleiding van de herbezetting van Indochina door de Fransen na het einde van de Tweede Wereldoorlog, waarin het gebied werd bezet door het Japanse Keizerrijk, lanceerde de Vietminh een opstand tegen de Franse autoriteit die de kolonies van de Unie van Indochina bestuurde. De eerste paar jaar van de oorlog bestond uit een minderwaardige rurale opstand tegen de Franse autoriteit. Hoewel, nadat de Chinese communisten de noordelijke grens van Vietnam bereikten in 1949, veranderde het conflict in een conventionele oorlog tussen twee legers uitgerust met moderne wapens geleverd door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie....Na de oorlog maakte de Conventie van Genève op 21 juli 1954 een voorlopige verdeling van Vietnam bij de 17e breedtegraad, met het beheer van Noord-Vietnam door de Vietminh als de voortzetting van de Democratische Republiek van Vietnam onder Hồ Chí Minh, en het zuiden werd de Staat Vietnam onder Keizer Bảo Đại, om te voorkomen dat Hồ Chí Minh controle zou krijgen over heel het land. Een jaar later werd Bảo Đại afgezet door zijn eerste minister, Ngô Đình Diệm, en hij maakte van het zuiden de Republiek Vietnam. Diệms weigering om te onderhandelen met Noord-Vietnam over het houden van nationale verkiezingen in 1956, zoals was bepaald door de Conventie van Genève, zou uiteindelijk leiden tot het opnieuw uitbreken van oorlog in Zuid-Vietnam in 1959, de Vietnamoorlog (http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Indochinese_Oorlog).
De oorlog in Vietnam of Tweede Indochinese Oorlog, in het Westen meestal aangeduid als Vietnamoorlog en binnen Vietnam Amerikaanse Oorlog genoemd, was een oorlog tussen het op de Verenigde Staten georiënteerde Zuid-Vietnam en het op de Sovjet-Unie en China georiënteerde Noord-Vietnam. De oorlog volgde op de Eerste Indochinese Oorlog (in Vietnam 'Franse Oorlog' genoemd) en duurde van 1 november 1955 tot 30 april 1975. De strijd speelde zich voornamelijk af in Vietnam, hoewel er ook gevochten werd in de grensgebieden van Laos (Laotiaanse Burgeroorlog) en Cambodja (Cambodjaanse Burgeroorlog).
Er ontstond in 1957 een oorlog in Zuid-Vietnam tussen de door Noord-Vietnam gesteunde Vietcong en het door de Verenigde Staten gesteunde Zuid-Vietnamese bewind. De Verenigde Staten steunden Ngô Đình Diệm (1901-1963), de dictator van de Republiek Vietnam (Zuid-Vietnam), in de hoop een levensvatbaar, kapitalistisch Zuid-Vietnam te creëren. Er werd een coalitie gevormd met Zuid-Korea (financieel en militair gesteund door de VS), Thailand, Australië, Nieuw-Zeeland en de Filipijnen, om zo tegen het communistische Noord-Vietnam te strijden. Opmerkelijk genoeg deden het Verenigd Koninkrijk en Canada niet mee aan de oorlog, hoewel zij wel samen met de VS de Koude Oorlog voerden. De VS verleenden Zuid-Vietnam steeds meer steun; in eerste instantie met 'adviseurs', maar later steeds meer met wapens en daarna ook manschappen.
De Verenigde Staten gaven miljarden dollars aan economische en militaire steun aan Zuid-Vietnam, Ngô gebruikte het geld echter om een politiestaat op te bouwen. Hij trok alle macht naar zich toe, benoemde familieleden op hoge posities en bevoordeelde de katholieke minderheid. De corruptie onder zijn bewind vierde hoogtij. Het regime onderhield goede banden met de rijke landheren, maar deed niets aan de ongelijke verdeling van de grond en de armoede. De Vietcong won ondertussen de steun van arme boeren door in de "bevrijde gebieden" de grond onder hen te verdelen.
Hoewel driekwart van de bevolking boeddhist was, was de macht in katholieke handen en werden boeddhisten gediscrimineerd. Op 8 mei 1963, de 2527ste geboortedag van Boeddha, sloeg de vlam volledig in de pan. Ngô's troepen openden die dag in de havenstad Hue het vuur op boeddhisten die protesteerden tegen het verbod om Boeddha's geboortedag met vlagvertoon te vieren. Vervolgens braken in alle grote steden rellen uit. Het regime reageerde met keiharde repressie. De demonstraties werden echter alleen maar heftiger en wonnen nu ook steun van katholieke studenten en intellectuelen. Het protest bereikte een dramatisch hoogtepunt toen een boeddhistische monnik zich in Saigon op een druk kruispunt vrijwillig in brand stak.
...
Sinds de val van Ngô was de Vietcong aan een snelle opmars bezig. Johnson probeerde in 1964 het congres ertoe te brengen hem onbeperkte bevoegdheden te geven voor militair optreden. Hij zou die echter alleen krijgen als er zich een duidelijk voorbeeld van Noord-Vietnamese agressie tegenover de Amerikanen zou voordoen. Op 2 augustus 1964 bracht het Tonkin-incident hiervoor uitkomst.
Voor de kust van Noord-Vietnam werd een Amerikaanse torpedobootjager aangevallen door Noord-Vietnamese torpedoboten. Het schip liep nauwelijks schade op, maar het incident zorgde in Washington voor grote opwinding. Johnson besloot direct nog een torpedobootjager naar de Golf van Tonkin te sturen. Twee dagen later berichtte de Amerikaanse regering dat ook die torpedobootjager werd aangevallen, een incident dat in werkelijkheid nooit had plaatsgevonden. Hiermee was volgens de Amerikaanse regering bewezen dat Noord-Vietnam zich schuldig maakte aan agressie. In dezelfde week van het Tonkin-Incident nam het Congres met slechts twee tegenstemmers een resolutie aan waarin Johnson alle noodzakelijke maatregelen mocht nemen om elke gewapende aanval tegen de Amerikaanse strijdkrachten te vergelden en verdere agressie te voorkomen. Later bleek dat de Amerikaanse regering het eerste incident waarschijnlijk had uitgelokt en dat het tweede incident nooit heeft plaatsgevonden.
Onder de regering-Kennedy (1961-1963) en -Johnson (1963-1968) werd de Amerikaanse hulp voortdurend opgevoerd, tot zich 543.400 Amerikaanse soldaten bevonden in Vietnam (in april 1969). Ondanks grootscheepse bombardementen en gebruik van chemische middelen (zoals het ontbladeringsmiddel Agent Orange) wisten de Zuid-Vietnamese en Amerikaanse troepen de op het platteland zeer populaire Vietcong niet onder controle te krijgen. Na het Tet-offensief in 1968 besloot de regering-Nixon (1969-1974) onder druk van de publieke opinie tot geleidelijke terugtrekking van de Amerikaanse troepen.
Op 27 januari 1973 werden de Parijse Akkoorden ondertekend. Deze akkoorden bepaalden dat Noord-Vietnam en Zuid-Vietnam door middel van vrije verkiezingen herenigd zouden worden en dat de Amerikaanse troepen binnen 60 dagen het land uit moesten. De Noord-Vietnamese troepen mochten wel in Zuid-Vietnam blijven. De Verenigde Staten trokken zich snel terug omdat het Congres de geldkraan had dichtgedraaid..De slag om Saigon op 30 april 1975 won [Noord-Vietnam]...Noord- en Zuid-Vietnam werden herenigd en in juli 1976 werd de Socialistische Republiek Vietnam uitgeroepen. De hoofdstad werd Hanoi; Saigon werd omgedoopt tot Ho Chi Minhstad.... China had geen haast met de vereniging van Vietnam. China vreesde een verdere expansie van Vietnam bij een communistische overwinning richting Laos en Cambodja (in 1979 werd Cambodja daadwerkelijk door Vietnam veroverd) (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vietnamoorlog).
Dus even resumeren: 1945 Europa en Azië zijn bevrijd van de tweede wereldoorlog, maar Frankrijk (net als Nederland overigens) gaan in hun koloniën als bezetter verder met oorlog voeren? Omdat Amerika Frankrijk steunt en de communisten buiten willen houden gaan ze een oorlog aan die ze niet kunnen winnen. Dus alhoewel Amerika de tweede wereldoorlog wint, verliezen ze een vervolg. Saillant detail hierbij is overigens:
Tijdens de Tweede Wereldoorlog behoorde het gebied tot Vichy-Frankrijk (ter info: Vichyregering (1940-1944), regering in onbezet Frankrijk o.l.v. Pétain. Deze regering collaboreerde met de Duitsers. http://oud.digischool.nl/kleioscoop/reg/v.htm). In deze situatie ontstond in 1941 een verzetscoalitie van communisten en nationalisten die streed tegen de kolonisator: de Vietminh (http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Vietnam#Tweede_Wereldoorlog).
De Vietminh, een afkorting van het Vietnamees: Việt Nam Ðộc Lập Ðồng Minh Hội, was een groepering die in het hedendaagse Vietnam een opstand voerde tegen de Franse koloniale overheersers. Wegens hun verzet tegen de Japanners kreeg de Vietminh financiële steun en training van de Verenigde Staten (de OSS, voorloper van de CIA) en China...Op 2 september [1945] riep Hồ Chí Minh de onafhankelijkheid en hij las hierbij passages uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring voor waarbij hij het woord Engeland verving door Frankrijk. Deze verklaring was hem ter beschikking gesteld door een lid van de OSS.
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Vietminh).
Dus, Amerika had eerst de Vietminh gesteund en daarna bestreden, klinkt bekend?
Japan 'bevrijdde' Indochina, maar liet het koloniale bestuur daar de facto zitten. Van 9 maart 1945 tot 15 augustus 1945 werd het gebied alsnog volledig bezet, en op 12 juni 1945 liet Japan keizer Bảo Đại het Vietnamese keizerrijk uitroepen. Dit duurde maar kort. Op 30 augustus 1945 kwam met de komst van de geallieerden een einde aan het keizerrijk.
De geallieerden waren echter onderling verdeeld over de vraag wat er met Indochina moest gebeuren. Generaal De Gaulle gaf al in januari 1944, op de Conferentie van Vrije Fransen te Brazzaville aan dat onafhankelijkheid geen optie was: zelfs autonomie moest "tot in de verre toekomst worden uitgesloten". De Amerikaanse president Roosevelt daarentegen vond dat de koloniale situatie beëindigd moest worden, hoewel hij ook niet voor onafhankelijkheid was. In plaats daarvan stelde hij een 'trustpact' voor tussen Indochina en een derde land. Roosevelt raakte echter in conflict met Churchill over Brits-Indië, en wilde niet in een dergelijk conflict raken met De Gaulle. Toen het einde van zijn leven naderde, stelde hij de kwestie uit, zonder instructies voor zijn opvolger Truman achter te laten (http://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Vietnam#Tweede_Wereldoorlog).
Dus in die roerige Franse tijden was na de tweede wereldoorlog onvoldoende draagkracht om een stabiel Oost-Azië te organiseren,...
De Vijfde Franse Republiek is de benaming van de huidige staatsvorm van Frankrijk, die bestaat sinds 1958. In deze republikeinse staatsvorm gaat de meeste macht naar de president....Op 28 september 1958 stemde meer dan 80% van de kiezers in een referendum voor de nieuwe grondwet, die de president veel macht gaf. Het doel was een einde te maken aan de chronische instabiliteit van de Derde en Vierde Republiek, waarin leiders van de verschillende parlementsfracties straffeloos op lichtzinnige gronden regeringen konden doen vallen. ...De Gaulle zelf werd op 8 januari 1959 als president geïnstalleerd, met als premier Michel Debré, die in 1962 werd opgevolgd door de latere president Georges Pompidou.
Tijdens de crisis van 1958 had de Gaulle tegen de "pieds noirs" gezegd. "Ik heb u begrepen!", waarmee hij suggereerde dat er onder zijn presidentschap geen sprake zou zijn van een onafhankelijk Algerije. Het was echter een listig woordspelletje van de nieuwe president, want ondanks zijn sympathie voor de kolonisten begreep de Gaulle ook dat de dekolonisatie een onvermijdelijk proces was, dat men het best maar zo spoedig mogelijk achter de rug kon hebben. Hij zette daarom de besprekingen met de leiders van het nationalistische verzet in Algerije voort, die in 1962 resulteerden in de Akkoorden van Evian, welke de onafhankelijkheid van Algerije bezegelden.
Dit werd hem in kringen van de OAS ernstig kwalijk genomen, hetgeen tot uitdrukking kwam in enkele (onsuccesvolle) aanslagen op het leven van de president en op vele succesvolle aanslagen op het leven van onschuldige burgers, met name in Parijs maar ook daarbuiten.
...
De Gaulle had gehoopt met zijn grondwet zijn rechtse gaullistische partij RPR (Rassemblement pour la République) voor lange tijd een monopolie op de macht te geven. Het linkerkamp was namelijk gesplitst in twee ongeveer even sterke partijen die slecht met elkaar konden samenwerken, de Socialistische Partij (aanvankelijk SFIO en later de Parti Socialiste) en de Communistische Partij (de PCF)....In 1981 slaagde François Mitterrand er evenwel in een Volksfront met de communisten te sluiten en daarmee de presidentsverkiezingen te winnen.François Mitterrand zou tot 1995 aan de macht blijven. Zijn partij verloor weliswaar de parlementsverkiezingen van 1986, zodat de vijfde republiek kennis maakte met de cohabitation (samenwoning), waarin een president van één kant van het politieke spectrum (in dit geval links) een regering van de andere kant van het spectrum moet dulden, met in dit geval de rechtse gaullist Jacques Chirac als premier....Mitterrand slaagde erin de tactiek van de Gaulle op zijn beurt tegen rechts uit te spelen. Het was nu het rechtse blok dat gespleten was in twee onverzoenbare stromingen, door de opkomst van het Front National van Jean-Marie Le Pen, dat door de andere partijen als onaanraakbaar werd beschouwd
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Vijfde_Franse_Republiek).
De Franse keuken is een internationaal gewaardeerde keuken met een lange traditie. Het wordt gekenmerkt door zijn extreme diversiteit. In dat opzicht kunnen alleen de Chinese keuken en de Indiase keuken met de Franse keuken vergeleken worden.
raditioneel heeft elk gebied van Frankrijk een eigen kenmerkende keuken: in de keuken van het noordwesten van Frankrijk worden veel boter, room (crème fraîche) en appels gebruikt, terwijl de Provençaalse keuken (in het zuidoosten) veel olijfolie, kruiden en tomaten gebruikt; de keuken van Zuidwest-Frankrijk wordt gekenmerkt door het gebruik van eendenvet, foie gras (ganzenlever), eekhoorntjesbrood en pens; de keuken van noordoostelijk Frankrijk is afgeleid van de Duitse keuken. Hierin worden reuzel, worsten, bier en zuurkool gebruikt. Naast deze vier algemene gebieden zijn er veel meer lokale keukens, zoals die van de vallei van de Loire met zijn schotels van zoetwatervis en witte wijnen uit de Loirevallei, de Baskische keuken, gekenmerkt door het gebruik van tomaten en Spaanse pepers, en de keuken van Roussillon, die verwant is aan de Catalaanse keuken.
Als gevolg van nieuwe algemene trends in het eetpatroon van veel mensen in de Westerse Wereld, waaronder Frankrijk, zijn dergelijke regionale verschillen minder merkbaar, maar ze zijn nog duidelijk aanwezig. Iemand die door Frankrijk reist zal duidelijke verschillen in de eetgewoonten en kookkunst opmerken. Voorts betekent de voorkeur van veel Franse consumenten voor lokale plattelandsvoedingsmiddelen (produits du terroir) dat de regionale keukens een sterke heropleving doormaken.
Wat buiten Frankrijk de „Franse keuken“ wordt genoemd, is in feite de chique Parijse keuken, die in dure restaurants worden geserveerd. Deze keuken wordt meestal beïnvloed door de regionale keukens van noordelijk Frankrijk. Echter, de gemiddelde Fransman eet in het dagelijkse leven niet dergelijk voedsel, maar eerder de regionale recepten van het gebied eten waar zij vandaan komen.
De Franse wijn en de Franse kaas vormen een integraal onderdeel van de hele Franse keuken, zowel als ingrediënten als bijgerechten. Frankrijk staat bekend om zijn grote assortiment aan wijnen en kazen (http://nl.wikipedia.org/wiki/Franse_keuken).
De provincies:
Sinds 2011 is Frankrijk opgedeeld in 27 regio's (waarvan 22 in het Europese deel), die op hun beurt weer zijn onderverdeeld in departementen, arrondissementen, kantons en op het laagste niveau gemeenten, waarvan Frankrijk er 36.796 telt.
Er zijn 5 overzeese departementen (départements d'outre-mer, DOM) die ook elk apart het statuut van een regio hebben: Frans-Guyana, Guadeloupe, Martinique, Mayotte en Réunion (deze zijn — op Mayotte na — alle afgebeeld op de achterkant van de eurobankbiljetten, onderaan links naast de Canarische Eilanden). Frankrijk bezit ook nog andere overzeese gebieden, die echter geen deel uitmaken van de Europese Unie: Clipperton, Saint-Barthélemy, Saint-Pierre en Miquelon en Sint-Maarten in Noord-Amerika, de Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden in de Indische Oceaan en Frans-Polynesië, Nieuw-Caledonië en Wallis en Futuna in Oceanië. Deze afhankelijke gebieden hebben verschillende officiële statuten en een verschillende hoeveelheid eigen bevoegdheden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankrijk).
De regio's van Frankrijk zijn te vergelijken met de provincies in België en Nederland. Het is de eerste verdeling van het land. Het verschil tussen Frankrijk en België en Nederland is, dat in Frankrijk de regio's verder zijn verdeeld in departementen. Qua oppervlakte komen de Belgische en Nederlandse provincies meer met de Franse departementen overeen.
Frankrijk ligt in Europa. Het heeft 21 regio's op het vasteland, Corsica is een aparte regio. Samen dus 22 regio's. De Franse overzeese departementen zijn geen regio van Frankrijk. 23 juli 2014 heeft de Assemblée Nationale, het Franse parlement, een wet aangenomen, die erin voorziet per 1 januari 2016 het aantal regio's terug te brengen van 22 naar 13 (http://nl.wikipedia.org/wiki/Regio's_van_Frankrijk).
De Franse regio's (voor 1 januari 2016):
1. Alsace
2. Aquitaine
3. Auvergne
4. Basse-Normandie
5. Bourgogne
6. Bretagne
7. Centre
8. Champagne-Ardenne
9. Corse (special status)
10.Franche-Comté
11.Haute-Normandie
12.Île-de-France
13.Languedoc-Roussillon
14.Limousin
15.Lorraine
16.Midi-Pyrénées
17.Nord-Pas-de-Calais
18.Pays de la Loire
19.Picardie
20.Poitou-Charentes
21.Provence-Alpes-Côte d'Azur
22.Rhône-Alpes
(http://nl.wikipedia.org/wiki/Regio's_van_Frankrijk)
De Franse regio's vanaf 1 januari 2016 (Wikipedia)
1. Nord-Pas-de-Calais Picardie, voorheen Nord-Pas-de-Calais en Picardie
2. Alsace Champagne-Ardenne Lorraine , voorheen Alsace, Lorraine en Champagne-Ardenne
3. Île-de-France blijft Île-de-France
4. Centre blijft Centre
5. Basse-Normandie Haute-Normandie, voorheen Basse-Normandie en Haute-Normandie
6. Bretagne blijft Bretagne
7. Pays de la Loire bijlft Pays de la Loire
8. Aquitaine Limousin Poitou-Charentes, voorheen Aquitaine, Limousin en Poitou-Charentes
9. Languedoc-Roussillon Midi-Pyrénées, voorheen Midi-Pyrénées en Languedoc-Roussillon
10. Auvergne Rhône-Alpes, voorheen Auvergne en Rhône-Alpes
11. Provence-Alpes-Côte d'Azur blijft Provence-Alpes-Côte d'Azur
12. Corse blijft Corse
13. Bourgogne Franche-Comté, voorheen Bourgogne en Franche-Comté
De regio's zijn zelf weer verdeeld in departementen: dat is nog meer gebieden.
Frankrijkvakantieland heeft het land echter weer verdeeld in 12 vakantieregio's:
Dit zijn de 12 vakantieregio's met extra tips voor de vakantie in Frankrijk:
De Alpen
Het noorden (Nord-Pas-de-Calais, Picardië)
Normandië
Parijs en omgeving
Het oosten (Champagne-Ardennes, Elzas, Lotharingen)
Bretagne
De vallei van de Loire (van Sancerre tot Angers)
Het midden van Frankrijk (het binnenland, Bourgogne & Franche Comté
Het midden van Frankrijk (aan de kust) van Vendée tot Charente en Vienne
Het Centraal Massief, Auvergne, Limousin
De noordelijke- en de zuidelijke Alpen
Het zuidwesten (Le Sud Ouest), Dordogne, Gironde, Landes, Gers, Pyreneeën
De Middellandse Zee (Méditerrannée), Langudoc, Côte d'Azur
De kusten en stranden van Frankrijk
(www.frankrijkvakantieland.nl/regio/frankrijk-departementen.html)
Ik weet dat er brouwerijen zijn, ze staan hier immers op een kaart. Komende tijd zullen we eens gaan kijken of er bieren zijn...