Quantcast
Channel: Rollende Bierton
Viewing all articles
Browse latest Browse all 1692

WW 1 Battle of Verdun

$
0
0

De slag om Verdun in 1916 wordt de grootste uit de wereldgeschiedenis genoemd. Nooit is er zo langdurig, met inzet van zoveel mensen, strijd geleverd op zo’n beperkt grondgebied. Deze veldslag uit de Eerste Wereldoorlog, die woedde van 21 februari 1916 tot 19 december 1916, eiste naar schatting meer dan 700.000 doden, gewonden en vermisten op een slagveld nauwelijks groter dan tien bij tien kilometer (http://meuse-ardennes.com/verdun/).

Using flamethrowers and Storm Troops for the first time, the Germans launch a massive attack against the French at Verdun, in what will become the longest and one of the bloodiest battles of the war (www.historic-uk.com/HistoryUK/HistoryofBritain/World-War-1-Timeline-1916/). De Slag om Verdun (21 februari 1916 – 20 december 1916) was een van de bloedigste veldslagen uit de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog. Tot op de dag van vandaag staat hij symbool voor de zinloze slachtingen van mensenlevens, zoals die in deze en de volgende Wereldoorlog plaatsvonden (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun). Zie ook de tijdlijn op deze site.

Deze onzinnige slag is vandaag alweer een eeuw geleden aangevangen.


De Slag bij Verdun wordt de grootste uit de wereldgeschiedenis genoemd. Nooit is er zo langdurig, met inzet van zoveel mensen, strijd geleverd op zo'n beperkt grondgebied. Deze veldslag, die woedde van 21 februari 1916 tot 19 december 1916, eiste naar schatting meer dan 700.000 doden, gewonden en vermisten op een slagveld nauwelijks groter dan tien bij tien kilometer. Vanuit strategisch oogpunt is er geen enkele rechtvaardiging te vinden voor deze monsterlijke verliezen. De Slag bij Verdun ontaardde in een prestigeslag tussen twee volkeren…….(www.wereldoorlog1418.nl/verdun/www.wereldoorlog1418.nl/verdun/verdun.htm)
(www.forumeerstewereldoorlog.nl/wiki/index.php/Slag_bij_Verdun)
(www.scholieren.com/werkstuk/13413)


The French troops were unprepared in Verdun. It sounds incredible, but that is the case. Why? Because the French High Command didn't expect any attack on this particular sector of the front. So the German attack was a complete surprise for French troops, and especially for the French High Command.
German troops had the advantage of surprise.
(http://roadstothegreatwar-ww1.blogspot.nl/2014/02/verdun-longest-battle-of-great-war.html)

Op 21 februari 1916 vielen de Duitsers de Fransen aan en zelfs de slag om de Somme weerhield de Duisters niet. Uiteindelijk liep ook deze slag op niets uit. Op 18 december 1916: After almost ten months the German attack on Verdun ends, with the French holding their positions. The cost of the longest battle of the war was more than a quarter of a million deaths and at least a million wounded (www.historic-uk.com/HistoryUK/HistoryofBritain/World-War-1-Timeline-1916/).


De Duitsers wilden aanvallen bij Verdun, terwijl de Fransen en Engelsen een aanval aan het voorbereiden waren bij de Somme. Dit laatste gebied lag veel westelijker in Frankrijk. Om soldaten in te zetten in dit gedeelte van het land moesten Franse soldaten weggehaald worden uit de sector in de buurt van Verdun. De Duitsers trokken een troepenmacht van meer dan 140.000 soldaten samen bij Verdun, maar de Franse bevelhebber Joseph Joffre (1852-1931) weigerde om de Duitse dreiging serieus te nemen en bleef soldaten overplaatsen van Verdun naar de Somme (www.geschiedenis.nl/index.php?go=home.showBericht&bericht_id=3341).
(www.forumeerstewereldoorlog.nl/wiki/index.php/Slag_bij_Verdun)
(www.scholieren.com/werkstuk/13413)

De Duitse opperbevelhebber Falkenhayn beschouwde Engeland als de grootste vijand van Duitsland dat zijn kracht zou verliezen als zijn belangrijkste bondgenoot Frankrijk in militair opzicht verslagen zou worden. Daarom moest een oorlogsdoel worden uitgezocht dat voor de Fransen zo belangrijk was dat zij bereid zouden zijn het Franse leger tot de laatste man en de laatste druppel bloed op te offeren. Dit leger zou daardoor doodbloeden ('weissbluten') en verslagen kunnen worden. De plaats waar dit moest gebeuren was Verdun. Verdun was van oudsher een belangrijke vestingplaats aan de oostelijke grens en speelde ook een belangrijke rol in de verdedigingslinie die in de periode na de Frans-Pruisische oorlog in 1870 was gebouwd. Verdun bewaakte de noordelijke toegang tot de Champagne-vlakte en daarmee de toegang tot Parijs. Ook bleek Verdun in 1914 bestand tegen de aanvallen van de Duitsers: het was een belangrijke garnizoenplaats met een versterkte citadel (www.wereldoorlog1418.nl/verdun/verdun.htm).

Verdun had een grote symbolische betekenis voor het Franse volk. Al in de oudheid speelde het stadje door zijn strategische ligging aan de Maas een belangrijke rol in de verdediging van het achterliggende land. Attila de Hun heeft het stadje nooit kunnen innemen. Bij de opdeling van het rijk van Karel de Grote in 843 werd in het verdrag van Verdun bepaald dat de stad onderdeel werd van het (Duitse) Heilige Roomse Rijk. Bij de Vrede van Münster in 1648 werd Verdun definitief aan Frankrijk toegewezen.
Verdun speelde een zeer belangrijke rol in de verdedigingslinie die in de periode na de Frans-Pruisische oorlog (1870) werd gebouwd. Langs de Franse oostgrens werd, als bescherming tegen een Duitse bedreiging, een sterke fortengordel aangelegd tussen Verdun en Toul en tussen Épinal en Belfort. Verdun bewaakte de noordelijke toegang tot de Champagne-vlakte en daarmee de toegang tot Parijs.
Ook had Verdun in 1914 standgehouden tegen de aanvallen van de Duitsers en zelfs hadden de forten de beschietingen van de Dikke Bertha's doorstaan. Het garnizoen van Verdun was gehuisvest in de citadel van de stad, in de 17e eeuw gebouwd door Vauban. Aan het einde van de 19e eeuw was er een onderaards gangenstelsel aangelegd dat tijdens de slag dienst deed als werkplaats, munitieopslag, hospitaal en rustplaats voor de Franse troepen (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun).

Verdun, een stad aan de maas in het Franse departement Meuse, ligt in de noordoosthoek van Frankrijk. Verdun is in de eerste plaats bekend voor het Verdrag van Verdun van augustus 843. Het verdrag verdeelde na de dood van Lodewijk de Vrome in 840 het Karolingische rijk onder zijn drie overlevende zonen, Lotharius I, Lodewijk de Duitser en Karel de Kale. Het verdrag beëindigde weliswaar een 3-jarige Karolingische burgeroorlog, maar het Verdrag van Verdun en latere delingen van het Frankische Rijk lagen aan de basis van de eeuwenlange Frans-Duitse rivaliteit in Europa. En dan komen we automatisch bij de Slag om Verdun tijdens de Eerste Wereldoorlog (www.grenswetenschap.nl/permalink.asp?i=9681).

De achtergrond van de slag lag in de poging van de Duitse legerleiding om het vastgelopen front in het Westen te doorbreken. De vuurkracht van de kanonnen was daarvoor groot genoeg, maar de beweeglijkheid van de troepen was veel te gering. Tanks en pantservoertuigen waren er (nog) niet en infanteristen konden te voet en zonder bepantsering niet snel genoeg over het stukgeschoten terrein vooruit komen. De oppermachtige mitrailleur (destijds de 'koningin van het slagveld') maakte dat onmogelijk.
De Duitse opperbevelhebber Erich von Falkenhayn had daarom bedacht dat alleen een 'leegbloedingstactiek' kans van slagen had. Hij zocht een plaats in de frontlijn die de Fransen tot het uiterste zouden verdedigen. Daar wilde hij constant aanvallen en zo de gelegenheid krijgen om het hele Franse leger uit te roeien. Hij vond die plek in Verdun, een roemrijke vestingstad die de Fransen nooit zouden opgeven. Daar besloot Falkenhayn de aanval in te zetten.....De operatie droeg de sinistere naam Gericht, dat 'oordeel' betekent, maar ook 'plaats van terechtstelling'. De bedoeling was helemaal duidelijk: de slag bij Verdun zou de executie moeten worden van het Franse leger (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun).


Ook gebruikten de Duitsers nieuwe wapens om de tegenstander te bestrijden. Zo werd er voor het eerst fosgeen-gifgas en vlammenwerpers ingezet, wat leidde tot zeer pijnlijke verwondingen die vaak de dood tot gevolg hadden (www.geschiedenis.nl/index.php?go=home.showBericht&bericht_id=3341).

De Duitse aanval werd geleid door de Duitse kroonprins (bevelhebber van het 5de Duitse leger), de verdediging door de Franse generaal Herr (die al spoedig werd vervangen door Pétain die zich onsterfelijk zou maken als de "held van Verdun") (www.forumeerstewereldoorlog.nl/wiki/index.php/Slag_bij_Verdun, www.verdun1916.nl/)).

Falkenhayn was mischien onmenselijk maar niet gek, want:

Aan Franse zijde was in de loop van april een crisissituatie in de legerleiding ontstaan. Pétain werd weggepromoveerd naar een hogere functie en per 1 mei 1916 vervangen door generaal Nivelle, een meedogenloze vechtjas die bekendstond om zijn voorkeur voor de frontale aanval. Zijn rechterhand was generaal Mangin, een keiharde frontgeneraal, die bekend stond onder de naam 'de slachter' (www.wereldoorlog1418.nl/verdun/verdun.htm).

In de nacht van 11 op 12 februari 1916 werden de Duitse troepen in stelling gebracht maar door de slechte weersomstandigheden werd de aanval uitgesteld tot 21 februari. Waarschijnlijk heeft dit uitstel Frankrijk gered van de nederlaag: de twee Franse divisies die op het allerlaatste moment ter versterking aan het Verdun-front waren toegewezen konden daardoor nog in stelling worden gebracht en ook konden er in allerijl nog defensieve verbeteringen worden aangebracht (www.wereldoorlog1418.nl/verdun/verdun.htm).


De aanval zou voorafgegaan worden door een moordend trommelvuur. De bedoeling was dat de linies zo platgewalst zouden worden door de granaten, dat de Duitse troepen de stellingen wandelend zouden kunnen innemen. Er werden grote onderaardse onderkomens (zg. Stollen) gegraven om hele eenheden tot vlak voor de slag verborgen te kunnen houden. Dat zou het verrassingselement van de aanval zeer vergroten. Er waren dan geen lange (en vanuit de lucht goed zichtbare!) aanvals- en toevoerloopgraven nodig.
Inderdaad bleef het Franse opperbevel lang onkundig van het dreigende gevaar. Een plaatselijke Franse commandant (luitenant-kolonel Emile Driant) probeerde op allerlei manieren het opperbevel wakker te schudden. Hij wees voortdurend op het grote risico dat men liep bij Verdun. Het had nauwelijks effect. Pas in februari (toen de Duitse aanval alleen nog vanwege het slechte weer werd uitgesteld) kreeg het Franse hoofdkwartier in de gaten dat er iets vreselijks stond te gebeuren en besloot men extra versterkingen naar Verdun te sturen. Het was maar nauwelijks op tijd. De Duitse aanval had op 12 februari 1916 moeten beginnen, maar begon in werkelijkheid pas op 21 februari.
 (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun).




Op 21 februari 1916 om 07.15 uur begon het bombardement. Om 12.00 was er even 10 minuten pauze om eventuele overlevenden uit hun schuilplaats te lokken. Daarna ging het bombardement verder tot circa 16:30. Daarna begon de aanval en inderdaad was de eerste Franse linie weggevaagd, maar de tweede linie was nog aanwezig, De overlevenden waren door het aanhoudende bombardement extra gefrustreerd en verdedigden zich daarom eveneens fel.

I think that French soldiers were perfectly aware of the meaning of the battle. In their eyes, the battle was a defense of their women, their wives, the children, the French religion, the French soil. It looks very strange to us now, but for the French soldiers of 1916, it was very clear to them. The battle had real meaning (http://roadstothegreatwar-ww1.blogspot.nl/2015/12/verdun-total-battle-in-total-war.html).

Naast de nieuwe wapens, is er ook aandacht voor logistiek:

De Franse opperbevelhebber Joffre besloot generaal Philippe Pétain (1856-1951) te benoemen tot bevelhebber van de legers in en rond Verdun. Pétain nam de taak op zich en sprak: ‘Zij [de Duitsers]  komen er niet langs.’ Pétain was succesvol in zijn opdracht. Hij wist de gedemoraliseerde Franse troepen aan te sporen tot een actief en succesvol verzet. De Franse artillerie wist de Duitse stellingen stevig onder vuur te nemen. Ook verbeterde Pétain de enige Franse bevoorradingsroute; de Voie Sacré (Heilige Weg). Hierover werden alle munitie, brandstof, voedsel, wapens enzovoort die het Franse leger bij Verdun nodig had aangevoerd door vrachtwagens. Op hun weg terug namen zij gewonde Franse soldaten mee. De gehele weg werd door vele Fransen voortdurend onderhouden; gaten in het wegdek werden gevuld en steenslag werd op de weg geschept. De weg had namelijk zwaar te leiden door het gewicht van de vele vrachtwagens die Verdun bevoorraadden.
De Duitsers vielen gedurende hun aanvallen vaak met tienduizenden soldaten tegelijk aan. In linies van een paar duizend man trokken zij op naar de loopgaven van de Fransen, om vervolgens man tegen man te vechten met bajonetten, handgranaten, vlammenwerpers en scherp geslepen schoppen. Dit was het doel geweest van Falkenheyn en de Duitse legerleiding: de Fransen dood laten bloeden. Het plan lukt echter niet: de Fransen hielden stand en de Duitsers moesten keer op keer inzien dat hun aanvallen nauwelijks succes hadden. Het landschap veranderde ondertussen door de vele granaatinslagen in een modderig maanlandschap met overal (resten van) doden soldaten. In de gehele slag bij Verdun werden meer dan 40 miljoen (!) granaten afgevuurd (www.geschiedenis.nl/index.php?go=home.showBericht&bericht_id=3341).




Slachting van beide zijden


I think the soldiers on the battlefield of Verdun – French soldiers or German soldiers the same – felt completely lost, completely abandoned. And we have to understand why. You have no ordinary trenches in Verdun. There are no trenches anymore because of the heavy bombardments. You have only pieces of trenches, and soldiers are alone or in small groups everywhere with no officers, no tactical links. So they feel completely abandoned on the battlefield. For example, there are no stretcher-bearers. No food. No letters. Nothing at all. So that is a very specific sort of battle.
I think that in the total war, the battle of Verdun was a total battle (http://roadstothegreatwar-ww1.blogspot.nl/2015/12/verdun-total-battle-in-total-war.html).


Rond Verdun kan men de Les Champs de Bataille met zijn talrijke militaire begraafplaatsen bezoeken. Een wereld met resten van schuilkelders, loopgraven, maar vooral hobbelige weiden en landschappen. Een resultaat van de honderdduizenden mortierinslagen. Verdun had zijn eigen citadel. Had, want alles wat zich boven de grond bevond is herleid tot een bijna onherkenbare ruïne en is niet toegankelijk voor het publiek. De ondergrondse citadel (of toch een klein stukje ervan) kan men wel bezoeken (www.grenswetenschap.nl/permalink.asp?i=9681).


Respect is imposed – in the forests that now cover the killing fields and along whose lanes even locals drive judiciously; around the former forts still stubborn but now forlorn, like diminished old veterans; and in vanquished villages now vanished.
The Verdun district, flanking the River Meuse in the far north east of France, re-entered the narrative of its nation at 7.15 on the snowy morning of February 21 1916. Few on the French side expected it. They had been stripping Verdun of importance, men and munitions for months. That morning, though, the Germans let rip with the most ferocious bombardment ever witnessed. About 1,200 big guns launched almost a million shells during a relentless nine-hour barrage. Trommelfeuer, the Germans called it (www.telegraph.co.uk/travel/destinations/europe/france/11209987/Verdun-the-battle-that-unites-France-and-Britain.html).



Tijdens het bombardement van 21 februari werden meer dan 80.000 granaten (10.000 ton aan explosieven) afgevuurd op een stukje grond niet groter dan één vierkante kilometer. Het is te begrijpen dat er van het bos en de meeste Chasseurs weinig overbleef. Het handjevol mannen dat het bombardement echter wel had overleefd, kwam versuft tevoorschijn en probeerde een verdediging van het 'bos' op te zetten. Ondanks een barrage van negen uur verdedigden de Fransen hardnekkig elke krater en elke vernielde loopgraaf die ze maar konden vasthouden...Een nieuwe plaatselijke bevelhebber werd benoemd: generaal Philippe Pétain. Hij kreeg de opdracht, die Von Falkenhayn voorzien had. Pétain moest ten koste van alles de rechter Maasoever tegen de Duitse aanvallen verdedigen. Hij vestigde zijn hoofdkwartier in Souilly (ten zuiden van Verdun). Daarna moest hij vijf dagen het bed houden wegens een hevige en levensgevaarlijke longontsteking. Ter wille van het moreel werd dit feit voor de troepen verborgen gehouden.  (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun).


Het werd de Duitsers al snel duidelijk, dat ze de aanval op Verdun niet konden doorzetten als ze de Franse versterkingen aan weerskanten van het front voor Verdun niet aanpakten. De forten op de linkeroever van de Maas beschoten de aanvallende troepen voortdurend in de flank en veroorzaakten grote verliezen. Hetzelfde deed zich aan de andere kant van het front voor bij Fort Vaux.
Om de forten links van de Maas te kunnen aanvallen moesten de Duitsers echter eerst de controle hebben over de heuvelrug tussen Le Mort-Homme en heuvel 304. Op 6 maart begon de slag op de vleugels. Ook nu weer begon men met een hevig bombardement van granaatvuur. Daarna kwamen de massale infanterieaanvallen. Barbaarse man-tegen-mangevechten voltrokken zich hier. In de zomer kwam daar nog de verschrikking van de hitte bij. In het boek van prof. dr. H. Jonker ("Sporen van een slag") staat het verhaal van soldaat Lecuellé. Franse soldaten probeerden in hun verschroeiende dorst het water te bereiken in een granaattrechter, die onder mitrailleurvuur lag: "Weldra lag er een krans van lijken omheen... En boven deze verschrikking zweefden leeuweriken, op en neer zingend in de zon..." Pas in juni werden de beide heuveltoppen door de Duitsers bezet. En hoewel ze nog iets verder dan die lijn zijn gekomen, de Franse forten hebben ze nooit kunnen veroveren  (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun).
(www.verdun1916.nl/)

De Franse legerleiding had gezien dat grote forten in België, bijvoorbeeld in Namen, Luik en Antwerpen door zware Duitse artillerie kapotgeschoten waren. De Franse generaals vreesden een herhaling in hun land en besloten tijdens de oorlog de forten te ontmantelen. Fort Douaumont werd daarom tijdens de Duitse aanval op Verdun bezet door een zestigtal oude soldaten die bovendien lichtbewapend waren.
Fort Douaumont werd daarom binnen drie kwartier nadat de Duitsers het aanvielen veroverd. Fort Vaux was het toneel van een veel langere en hardere strijd, die met zware middelen werd uitgevochten. Op 2 juni 1916 werd de aanval op het fort geopend en Duitse pioniers lukte het om in de ondergronde gangen van het fort te komen. Daar werden felle gevechten geleverd. In de duisternis werd verbeten gevochten met messen, handgranaten en vlammenwerpers.Vijfa dagen hielden de Fransen onder leiding van majoor Raynal het vol tegen de aanvallers. De Duiters zetten onder meer chloorgas in om de hun tegenstanders uit het fort te dwingen. Ook de artilleriebeschietingen en het gebrek aan water zorgde voor een ondraaglijke situatie binnen in het fort. Op 7 juni viel het fort in Duitse handen (www.geschiedenis.nl/index.php?go=home.showBericht&bericht_id=3341).

Het als het fort van Douaumont neemt het fort van Vaux met beperkte middelen deel aan de Eerste Wereldoorlog. Het Franse garnizoen zal binnen in het fort (vanaf 2 juni 1916) 6 dagen en 7 nachten man tegen man gevechten leveren met de Duitsers. Een heleboel Franse soldaten komen daarbij om door verstikking of na een ontmoeting met een vlammenwerper. Wat overblijft van het Franse garnizoen moet zich door gebrek aan drinkwater op 7 juni 1916 overgeven. Op 3 november zal het fort zonder slag of stoot weer in Franse handen vallen (www.grenswetenschap.nl/permalink.asp?i=9681).

Het volgende grote Duitse offensief was gericht op de inname van het dorp Fleury en de verovering van fort Souville. Van daaruit wilde het Duitse leger dan doorstoten naar Verdun. Op 23 juni trokken drie Duitse legerkorpsen ten aanval. Hierbij werd voor het eerst het fosgeengas gebruikt: 230 stukken geschut schoten in totaal 110.000 gifgasgranaten af. Het had minder effect dan werd verwacht en de Duitse aanval stagneerde al in een vroeg stadium. De aanval op fort Souville mislukte volledig. Alleen de Thiaumont-fortificatie en het dorp Fleury werden bezet. De aanval op Verdun was opnieuw mislukt (www.wereldoorlog1418.nl/verdun/verdun.htm).

Maar deze geeft ook wel de situatie aan van gas, modder en mitrailleurvuur 

Britse en Franse legers op 25 juni 1916 een tegenaanval gestart waren bij de Somme: zie slag aan de Somme.
Na de aanval van 11 juli besloten de Duitsers dat het genoeg geweest was. In augustus gaf Falkenhayn opdracht geen kostbare aanvallen meer te lanceren tegen Verdun. In september stond de nieuwe Duitse opperbevelhebber Ludendorff ter plaatse alleen nog maar defensieve acties toe. De gevechten bleven weliswaar in augustus en september doorgaan, maar de massale infanteriegevechten waren voorbij.
In oktober besloten de Fransen tot de tegenaanval. De zaak werd grondig voorbereid. Men wist de coördinatie van artillerie en infanterie zodanig te verfijnen, dat de infanterie kon oprukken achter een voortkruipend scherm van granaten. Dat voorkwam dat de vijand gewaarschuwd werd voor de komende aanval doordat de artillerie opeens stopte met vuren. Op 24 oktober 1916 was het zo ver. Rond 11.30 begon de Franse aanval. De troepen rukten op naar fort Douaumont, klommen op de bovenbouw en drongen het fort binnen. Merkwaardigerwijs bleek het fort ook nu vrijwel leeg. De dag tevoren was er namelijk brand uitgebroken in het fort en de Duitsers vreesden dat het vuur zou doordringen in de munitieopslagplaats. Derhalve hadden ze het fort ontruimd. Voor de tweede keer wisselde fort Douaumont van bezetter, vrijwel zonder dat er een schot werd gelost. Niettemin had de strijd van de tussenliggende maanden wel aan honderdduizenden het leven gekost.
Op 2 november werd fort Vaux heroverd (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun,
www.verdun1916.nl/).

De Fransen besloten nog één aanval uit te voeren die de Duitsers moest terugdringen tot de eigen uitgangsstellingen van februari 1916. Op 11 december begon de Franse beschieting weer in volle hevigheid en op 13 december kwam het voortkruipende vuurscherm weer in beweging. De Duitsers gaven zich nog steeds niet gewonnen; de Franse verliezen waren groot maar uiteindelijk brak het front.
Op 19 december 1916 concludeerde de Duitse legerleiding dat er een nederlaag was geleden bij Verdun. Het Duitse leger was definitief teruggeworpen in zijn oorspronkelijke stellingen.
De Slag bij Verdun was ten einde gekomen (www.wereldoorlog1418.nl/verdun/verdun.htm).

De definitief laatste aanval werd op 15 december uitgevoerd naar Louvemont-Bezonvaux. Dit wordt beschouwd als het officiële einde van de slag bij Verdun. Het front lag nu in grote lijnen weer op de posities van voor februari 1916. Intussen waren er aan Franse zijde wel 62.000 doden, 101.000 vermisten (dus ook dood) en 215.000 gewonden gevallen, waarvan velen invalide; aan Duitse kant waren er in totaal 100.000 doden en 277.000 gewonden gevallen. Dus in totaal: 263.000 doden en 492.000 gewonden (https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdun).

There were 300 days and 300 nights of combat without a break, 300,000 dead and missing, 400,000 French and German wounded. The Battle of Verdun in 1916 was a frontal assault, the most murderous in history, between France and Germany. This struggle for annihilation, through an artillery duel without precedent, symbolises and summarises the whole war (www.meusetourism.com/en/583/pages/d/ww1-france-verdun-memorial-battle-verdun/ww1-battlefield-tours-battle-of-verdun-verdun-tourism/page/0).

Het mislukken van de Duitse aanval op Verdun is voor een groot deel terug te voeren op de ervaringen, die de Fransen inmiddels met de loopgravenoorlog van 1914 hadden opgedaan: de opstelling van de artillerie en vooral de aanwezigheid van machinegeweernesten overal in het veld. Toch leidde de grote kracht van de eerste Duitse aanval tot succes. Maar om daarvan te kunnen profiteren ontbrak het de Duitse legerleiding aan voldoende reserves. In het verloop van de gevechten veranderde de krachtsverhouding ten gunste van de Fransen. De strijd ontaardde in een slijtageslag, wat niet, zoals de Duitse chef-staf v. Falkenhayn had gehoopt, tot het "doodbloeden" van de Franse strijdkrachten leidde, maar ondanks de grotere Franse verliezen de Duitsers nog het meest uitputte.
Het front voor Verdun bleef gedurende de beide volgende oorlogsjaren het toneel van voortdurende strijd, maar deze gevechtshandelingen waren niet meer bepalend voor het definitieve verloop van de operaties. De Franse verliezen aan gesneuvelden, gewonden en gevangenen bedroegen 460.000 man, van de Duitsers 280.000 (www.forumeerstewereldoorlog.nl/wiki/index.php/Slag_bij_Verdun).



Samen met de andere uitputtingsslagen van de Eerste Wereldoorlog (en in het verlengde daarvan natuurlijk de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog) heeft de slag om Verdun geleid tot een definitieve ondermijning van het optimistische vooruitgangsgeloof van de 19e eeuw. Sinds de slag is het denken over de menselijke mogelijkheden een flink stuk cynischer en realistischer geworden. En nog steeds staat Verdun symbool voor de verschrikkingen die mensen elkaar kunnen aandoen.
Maar ook feitelijk heeft de slag grote gevolgen gehad. In Franse militaire kringen raakte men opnieuw overtuigd van de waarde van fortenstelsels bij de verdediging van het vaderland. Uiteindelijk heeft zo de slag om Verdun bijgedragen tot het besluit om de Maginotlinie te bouwen. Het is kenmerkend, dat een monument voor André Maginot (de minister van Oorlog onder wiens bevel met de bouw begonnen werd) staat opgericht op het voormalige slagveld van Verdun.
Tevens heeft Verdun de ster van Philippe Pétain doen rijzen. Na Verdun was zijn positie in Frankrijk onaantastbaar. In de jaren tussen de beide wereldoorlogen steeg hij tot steeds grotere hoogte. Zodanig dat hij bij het begin van de Tweede Wereldoorlog de regeringsleider kon worden van het Vichy-bewind.
Maar misschien is het belangrijkste gevolg van de slag, dat het hele gebied tot een grote aanklacht tegen de oorlog is geworden. De Franse overheid heeft de laatste jaren veel gedaan om de slagvelden van Verdun voor toeristen enigszins herkenbaar te maken. Er is bij het gebied van het rode vierkant een groot museum gebouwd waar men een heel realistische indruk kan krijgen van wat er zich tijdens de slag heeft afgespeeld. De verschillende gevechtslocaties zijn van oriëntatietafels voorzien en in het landschap zichtbaar gemaakt. En aan de hand van bezoekersgidsen kunnen hedendaagse toeristen zich een redelijk goede indruk vormen van wat zich ter plaatse heeft afgespeeld.
(https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_Verdunwww.verdun1916.nl/).


After the war, the former battlefields were polluted, dangerous due to unexploded ordnance, and hallowed by both death and bodies undiscovered deep down. The landscape became a zone rouge, where neither development nor farming was permitted. Instead, the acres were forested (www.telegraph.co.uk/travel/destinations/europe/france/11209987/Verdun-the-battle-that-unites-France-and-Britain.html).



The forest is so dangerous that swathes of it have been declared a no-go zone, where trees no longer grow, and only the brave or foolish have dared tread in the 97 years since the end of the First World War (http://thebrigade.com/2015/12/18/today-in-1916-wwis-longest-battle-came-to-an-end-24-photos-story/).


Those who did venture onto the battlefield risked stepping on a shell meant to explode generations before. According toLe Monde, some 15 per cent of the shells shot during World War One failed to explode, and they are still deadly – the sound of the poison liquids inside can still be heard.
Clearing the land of the detritus of the war in the worst affected areas is a ‘near impossibility’, Henri Belot, who was responsible for ‘de-mining’ the area, said a number of years ago. Indeed, the entire forest would have to be destroyed, and at least a meter of soil dug away to find unaffected ground (http://thebrigade.com/2015/12/18/today-in-1916-wwis-longest-battle-came-to-an-end-24-photos-story/).


..Five miles out of town, the Verdun Mémorial Museum stands where battle roared. It’s a fine and clear introduction to the subject.....Just up the road is what’s left of the village of Fleury-devant-Douaumont, which is very little. Before the war, Fleury was an agricultural settlement of 433 souls. In 1916, it lay smack in the middle of the war zone, a strategic target for both sides. By May it was described as “ruins submerged in soldiers’ blood, crammed with dead bodies, gnawed by rats”. Like the eight other destroyed villages, it was deemed to have “died for France”, so was not rebuilt. It is now overcome with trees and other greenery, though the old streets have been marked out and signs note where farmers lived, and where the grocer’s and the café stood.
Nearby, the huge hill-topping Douaumont fort had its outer works blown to smithereens, but the underground galleries remain. One may clank along damp tunnels on three levels, through living quarters and past big guns, and be just as happy to get out as French and German squaddies were to get in. The same is true at sister Fort Vaux, where, among much else, you’ll note that the last carrier pigeon sent by the indescribably courageous French defenders rates a plaque from the French Pigeon Fanciers’ Association.
France’s most celebrated ossuary crowns another hill not far away, its 150ft, shell-shaped tower and rounded Art Deco building suggesting a Twenties space shot. Beneath the building are the bones of 130,000 unidentified soldiers. Kneel down to the little windows and you may stare in at them. (www.telegraph.co.uk/travel/destinations/europe/france/11209987/Verdun-the-battle-that-unites-France-and-Britain.html).

Treffend zijn die verschrikkingen en de zinloosheid van de loopgravenoorlog: de vleesmolen van Verdun die ontaardde in een ‘Materialschlacht’ waarin de mens tot moes werd vermalen door de artillerie (‘de Koningin van het slagveld’) zonder dat er ook maar een enkele strategische rechtvaardiging voor te bedenken was.
Afstand maakt deze oorlog absurd – we kunnen ons nauwelijks iets voorstellen bij de beweegredenen die toentertijd honderdduizenden jonge mannen enthousiast de oorlog indreef. We kunnen ons nauwelijks iets voorstellen bij de gruwelen van het slagveld waar diezelfde jonge mannen rondkropen in een universum zonder enig houvast: de Hel van Verdun. En mochten ze overleven: hoe konden ze blijven geloven in het leven wanneer ze de verschrikkingen ervan onder ogen hadden gezien? Hoe kon deze bestialiteit ooit nog samengaan met het normale leven, met schoonheid, liefde en levenslust? (http://meuse-ardennes.com/verdun/)

The memory of the Great War is still present there, particularly through the huge Monument à la Victoire (Monument to Victory) and the Citadelle souterraine (Underground citadel) where the Unknown Soldier was chosen (www.meusetourism.com/en/583/pages/d/ww1-france-verdun-memorial-battle-verdun/ww1-battlefield-tours-battle-of-verdun-verdun-tourism/page/0).

Through the authenticity and richness of its remains, the Battlefield of Verdun constitutes a heritage unique in the world. This vast area situated in the "Red Zone", proposed for UNESCO listing, bears the striking scars of the bitter combats of 1916. It consists of a group of remarkable sites that allow the visitor to understand the stages of the development of national remembrance (www.meusetourism.com/en/583/pages/d/ww1-france-verdun-memorial-battle-verdun/ww1-battlefield-tours-battle-of-verdun-verdun-tourism/page/0).

Helaas, is de wreedheid en onzinnigheid van de oorlog wellicht vergeten en komen er commerciële exploitaties van het slagveld, zoals een computerspel: Verdun is the first multiplayer FPS set in a realistic First World War setting. The merciless trench warfare offers a unique battlefield experience, immersing you and your squad into intense battles of attack and defense (http://steamcommunity.com/app/242860).

Dus als er computerspellen zijn over deze moordpartij, dan mag er ook bier zijn. Meestal (vaak) is dit toch ook met een herdenkingsperspectief.

Zoals:

Pendant toute la période de commémoration du centenaire de 14-18 à Verdun, renforcez l'amitié entre les peuple autour d'une bière artisanale La Centenaire, disponible chez : La SOMID, Chemin Du Wameau, 55430 Belleville sur Meuse (www.hardnbeer.com/news/fr/biere-artisanale-la-centenaire-verdun-3.html).



Verdun - Brewery Vivant
Brewed by:  Brewery Vivant, Michigan, United States
Style | ABV
Bière de Garde | 7.70% ABV
(www.beeradvocate.com/beer/profile/24678/186687/)
Verdun
Biere de Garde (7.8% abv)
A traditional biere de garde ("beer for keeping"), brewed in the Northern French tradition. This is the classic indigenous French beer style. Breweries dotting the Lorraine landscape would brew with rustic yeasts in the coolnes sof the hillside and enjoy a drink at the end of a day's toil. Our Verdun pays homage to the town in Northern France and keeps this brewing tradition at the center of its focus.
Characteristics:
Expect an amber hue, the light anise aroma of French hops, followed by a toasty, biscuity sip with a rustic yeast presence (www.breweryvivant.com/#!packaged-beer/cais).

Remembrance Beer '14 - '18 is een Belgisch bier van hoge gisting. Het bier wordt gebrouwen in Brouwerij Eutropius in Heule. Het is een blond bier met een alcoholpercentage van 9%. Het bier werd gebrouwen in samenwerking met twee Amerikaanse hobbybrouwers, ter gelegenheid van de herdenking in 2014 van het begin van de Eerste Wereldoorlog honderd jaar geleden (https://nl.wikipedia.org/wiki/Remembrance_Beer).


Brewery Eutropius, a small brewery in West Flanders, is a project of 2 young people. Their objective is to share their passion for craft beers with other people....The story starts in 2004 when Wouter Vermeersch...By coincidence in the summer of 2012 Wouter gets to know Barbara Pratz, a young woman with a background in marketing. ...In may 2014 Barbara joins the brewery which to a total makerover of the concept and in the end to the brewery as we know it today (http://brouwerij-eutropius.be/en/history).


Remembrance Beer '14 - '18 was developped in 2011. The point was to create a beer for a local remembrance of the Great War.
Southern West Flanders was heavily under fire during this period which had a lot of victims as a consequence. Not only soldiers but also way too many civilians fell during this period.
The Belgian army could fortunately count on the help of many foreign countries to save their homeland but unfortunately the price that was paid by every side was way too high.
Remembrance '14-'18 is therefore not a happy beer. A dry bitterness and sourness are typical and are chosen specifically to simulate the feeling we have about the tragic event that our country was the scenery of.
Made with 3 types of grains (barley, wheat and rye) and lots of bittering hops from our own Flanders fields Remembrance '14-'18 is a beer that has been made to make the consumer think about what happened (http://brouwerij-eutropius.be/en/beers/remembrance-14-18).


In de eerste wereldoorlog was er ook bier, zoals bekend. Misschien wel meer dan in Amerika en Canada.

From his trench barrack on the front line at Avion near Vimy Ridge, Lieutenant-Colonel Herbert Molson ripped a piece of paper from his notebook and began writing his eldest son. “When this war is finished, when the battle has been won,” he resolutely stated on July 25, 1917, “I will return to Canada to fight an enemy which is as tyrannical as the Kaiser.” Herbert Molson would not be alone, however, in his fight against his Canadian enemy—the prohibitionists. As they had in the trenches during the First World War, his brothers in arms would stand beside him. Together, they proved a potent force.
At the end of the war, thousands of Canadians returned victoriously home. After four years they had succeeded in defeating the forces of authoritarianism, but having put their lives on the line, many of these same veterans were horrified to find that the country they had fought for was in the grips of prohibition. “Having resisted the tyranny of Wilhelm,” stated the Great War Veterans Association (GWVA)—the forerunner of The Royal Canadian Legion—“we do not propose to submit to the meanest of all tyrannies, the tyranny of petticoat government and its embrace of the dry regime.” In time, Canada’s First World War veterans and their supporters would win the right to drink beer and, in the process, create a culture of moderation that we now consider very much Canadian (https://legionmagazine.com/en/2010/03/for-beer-and-country/).


Lorraine is een echte bierstreek. Niet voor niets bevindt zich hier het grootste (!) biermuseum ter wereld. Het museum in Stenay biedt het gehele jaar door een historisch overzicht van de productie van bier. Bezoekers krijgen in dit museum, gelegen nabij Verdun in het noorden van de Lorraine, meer inzicht in de productie, de grondstoffen, de technieken en de volkstradities die met bier verbonden zijn. Naast een rondleiding en een demonstratie van het brouwproces ontbreekt een bierproeverij uiteraard niet. Toch in de buurt van Verdun? Bezoek dan ‘L’Estaminet’. Een gezellige pub met een bijzondere ambiance waar het mogelijk is om 250 verschillende bieren, die uit alle hoeken van de wereld komen, te drinken (http://frankrijk.blog.nl/achtergrondinformatie/2009/01/27/
streekproducten-uit-de-lorraine-lotharingen). Verdun has a great nightlife as well as the micro-brewery and bier-cafe L'Estaminet as well of course some interesting history to get your teeth into.
The area is phenominal, combine some true Artisanale breweries (there aren't too many left in Belgium!), such as Rarecourt and Arnaud with WW1 history, add a brewery museum, a castle and even a Chateau brewery then you have the recipe for a good tour and of course a good time!
L’Estaminet and La Cave de L’Estam 45, RUE DES ROUYERS, VERDUN (www.ratebeer.com/places/city/verdun/0/72/)

Dus kortom, er is bier om te gedenken en er is ook reden genoeg. Want deze waanzin, het laten leegbloeden van een land is weerzingwekkend. Helaas gaat oorlogsgeweld nog altijd door, zij het niet op zo een grote schaal als Verdun of de Somme....  Laten we stil staan bij allen die hun leven - al dan niet vrijwillig- gaven. Laten we al die onschuldige slachtoffers niet vergeten; soldaten, burgers en medisch personeel. En laten we kritisch zijn tegenover de oude hoge heren (of dames) die zo graag de jeugd willen opofferen voor idealen...  Laten we bier drinken. Dat hebben we wel verdiend. Laten we proosten op de helden (en de pechvogels) van destijds...

Viewing all articles
Browse latest Browse all 1692