Budweiser Metallica

Metallica and Labatt Breweries have teamed up to launch a limited edition Metallica Budweiser beer. Around 91,000 cans of the beer are expected to be produced and made available in Quebec on September 28th, celebrating the bands special shows in Quebec City, QC [september 2015] (www.theprp.com/2015/09/15/news/limited-edition-metallicabudweiser-beer-due-this-month/)

Metallica have tied up a deal with Budweiser to offer a limited-edition branded beer – in Canada only. The black cans, featuring the band’s iconic logo, will be on sale from September 28 to mark their two appearances at Quebec City’s new Centre Videotron venue this month.
The Videotron replaces the Colisee Pepsi, which has hosted many of the biggest bands in the world during its history.
A tanker filled with maturing Budweiser will be parked outside the venue while the band play, before it’s driven to Montreal to complete the process. More than 91,000 Metallica cans will be made, and sold in packs of 15 and 24.
A spokesman for brewer Labatt says: “We’re very pleased the guys are participating in this unique partnership.” (http://bonavox.nl/2015/09/metallica-launch-beer/)

Le Journal de Québec recently revealed that Metallica have teamed up with beer juggernaut Labatt/Budwesier for a limited edition run of Metallica branded beer. A reliable source close to BraveWords confirmed through a beer company rep that the beer is a reality and will hit stores on September 28th. This is a promotional move tied into Metallica ushering out the legendary Colisée Pepsi and opening the brand new Centre Vidéotron with two shows in Quebec City earlier this week.
On Wednesday, September 16th a tanker truck filled with Budweiser was parked in front of the Centre Vidéotron. Once the Metallica show finished, the tanker headed for the Labatt plant in LaSalle, near Montreal.
The beer will be available in cans, coming in cases of 15 and 24. More than 91,000 black cans will be on the market to mark the historic transition from Metallica in the new amphitheater (http://bravewords.com/news/metallica-beer-truck-on-the-road-in-quebec).
(www.journaldemontreal.com/2015/09/16/les-fans-de-metallica-se-preparent-pour-une-autre-soiree-historique) At first I thought it would be better if they had chosen a better beer, but then I realized that this is the right partnership because it is the most American beer and is being brewed in Canada by Labatt and given to Canadians. Plus, you have to image that the guy in this photo would have thought it was pretty awesome to have his own brand of Budweiser (http://advancedtheory.blogspot.nl/2015/09/metallica-making-limited-edition-beer.html).

Metallica is een van de succesvolste (metal)bands uit de Verenigde Staten. Metallica bestaat uit vier leden en werd opgericht begin jaren 80 van de 20e eeuw in Los Angeles door de Deen Lars Ulrich en de Amerikaan James Hetfield. De band heeft sinds zijn ontstaan meer dan 100 miljoen exemplaren van zijn albums verkocht, waarvan het laatste..., Hardwired... to Self-Destruct, uitkwam op 18 november.... [2016] (https://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica).

Lars Ulrich plaatste in 1980 in het blad Recycler een advertentie omdat hij samen met gelijkgestemden een metalband wilde starten. James Hetfield reageerde op deze advertentie en spoedig hadden Lars en James hun eerste ontmoeting, maar in de zomer van 1981 werd pas de basis van Metallica gelegd. Lars had met succes geprobeerd in aanmerking te komen voor het leveren van een bijdrage aan Metal Massacre, een Metal Blade-compilatie. Hij moest dus heel snel een band vormen om dit nummer op te kunnen nemen. Lars en James ontmoetten elkaar op deze wijze wederom en een derde persoon, Lloyd Grant speelde leadgitaar.
Hun eerste show vond plaats op 14 maart 1982 in Anaheim. De daaropvolgende maand namen ze de demo No Life 'Till Leather op, teneinde mee te kunnen doen aan een concert.... Ze namen vier nummers op: Hit the Lights, Motorbreath, Mechanix (= het latere The Four Horsemen) en Jump In The Fire. Later dook deze demo als bootleg op en hij wordt nu gekend onder de titel 'powermetal'. Aan deze vier nummers werden nog Seek & Destroy, Metal Militia en Phantom Lord toegevoegd om tezamen de demo No Life 'Till Leather te vormen.

In november 1982 werd Ron McGovney vervangen door meesterbassist Cliff Burton van Trauma en in november van dat jaar ontmoetten ze Kirk Hammett (toenmalig gitarist van Exodus) voor het eerst. In maart 1983 werd Dave Mustaine, vanwege een alcoholprobleem en overmatig drugsgebruik, uit de band gezet en op 1 april 1983 werd hij door Kirk Hammett vervangen (Mustaine zou later, reeds in de zomer van 1983, Megadeth vormen en hierin gitaar en zang voor zijn rekening nemen)  (https://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica).
Vele optredens in Amerika volgden, tot ze in mei 1983 de studio ingingen om hun eerste album Kill 'Em All op te nemen. Het album werd twee maanden later uitgebracht. Metallica had eerst een andere titel in gedachten (Metal Up Your Ass), maar geen enkele platenmaatschappij wilde met die titel in zee gaan. Een korte tournee ter promotie van het album volgde en in oktober 1983 zaten ze alweer in de studio om hun tweede album Ride The Lightning op te nemen, dat op 27 juni 1984 door Megaforce Records werd uitgebracht. Op Ride the Lightning (met klassieke nummers als For Whom the Bell Tolls, Creeping Death en Fade to Black) was voor het eerst de invloed van Cliff Burton goed te horen, die een leidende basgitaar speelde in plaats van de achtergrond op te vullen.
Vanaf september tot december 1985 namen ze in Kopenhagen hun derde album op, Master Of Puppets. Dit album is onder veel liefhebbers nog steeds een van de favorieten. In maart 1986 werd het album uitgebracht. In dezelfde maand traden ze op in het voorprogramma tijdens de Amerikaanse tournee van Ozzy Osbourne. Metallica's populariteit steeg gestaag en dit was de laatste keer dat ze in een voorprogramma optraden.
27 september 1986 is een zwarte dag in de geschiedenis van Metallica. Bij het Zweedse stadje Ljungby sloeg een van de toerbussen om, wat de 24-jarige Cliff Burton zijn leven kostte. De rest van de band overleefde het ongeval. Kirk Hammett: 'Ik draaide me om en zag Cliffs voeten onder de bus uitsteken'. In het verwerkingsproces vormde alcohol hun steun en toeverlaat. Metallica is doorgegaan met de groep uit eerbetoon voor Cliff. James Hetfield: 'Cliff zou de laatste zijn die zou willen dat we opgeven'. In oktober 1986 werd Cliff Burton opgevolgd door Jason Newsted, bassist van Flotsam & Jetsam, na auditie te hebben gedaan.
Op 10 oktober 1987 wordt de ep Garage Days Re-Revisited, met alleen maar covers, uitgebracht. Deze ep is nu een collector's item en was voornamelijk bedoeld om Newsted in de band te integreren. Hun vierde album getiteld ...And Justice for All volgt op 25 augustus 1988. Dit album wordt uitgebracht door Elektra Records. Ondanks het feit dat ...And Justice for All Metallica een nieuwe golf van populariteit bracht en de eerste videoclip bezat op de single One was er ook felle kritiek: als onderdeel van het "ontgroeningsproces" van Jason Newsted was zijn bas nauwelijks te horen op het album. Later hebben James en Lars dit toegegeven.
Op 6 oktober 1990 duiken ze de studio in voor hun vijfde studioalbum, ditmaal met producer Bob Rock. Er wordt gekozen voor simpeler en rustiger nummers, die ook aan moeten kunnen slaan bij het grote publiek en MTV. Dit album verschijnt in 1991, waarmee Metallica ook bij het grote publiek bekendheid verwerft. Officieel heet het vijfde studioalbum simpelweg Metallica, maar de naam The Black Album (vanwege de zwarte hoes), wordt uiteindelijk populairder (mede door de band zelf) (https://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica).

It was the album that transformed Metallica from rock's most uncompromising act into the biggest metal band in the world. This feature originally appeared in Classic Rock #38.
It's sometime in 1988, almost midnight UK time, and Lars Ulrich is on the phone from San Francisco. Itʼs his first appointment of the day in promoting Metallicaʼs new album, And Justice For All. But thereʼs a problem with that famously voluble Danish mouth. In fact I can barely make out what heʼs saying.
“Man, Iʼve got terrible toothache…” Lars mumbles.
“You what?”
“No joke, Iʼve got to get to a dentist. Donʼt go anywhere. Iʼll call you back.”
Yeah, right.
Except he does. Two hours later, me slumped red-eyed by the phone, Lars rings back.... Metallica have a new album nestling in the racks.
The point being that Lars Ulrich is a singularly determined man. He may not be (and certainly wasnʼt then) the greatest drummer ever to pick up sticks. He may not be the guy youʼd choose to get trapped in a lift with. But if you need somebody for whole-hearted, one-eyed and over-arching devotion to the cause, then Lars Ulrichʼs your man. He is a giver of the fabled 110 per cent – bad teeth or no bad teeth.
Of course, the Lars Ulrich of today is different to the Lars of 1988 through to 1991. Agendas change, perspectives widen, as they do for all of us. But back then Lars Ulrich was a driven man, as hard-eyed as any thrusting captain of industry, as cutthroat as any high-concept Hollywood exec.
The, frankly, uneven …And Justice For All record that Lars was so keen to talk about was a big record. Big enough for most bands to kill for. It reached No.6 on the Billboard Hot 100 and sold more than six million copies worldwide. It kept the band credible with their fanbase, while growing the audience via the gothic video for One, the song inspired by Dalton Trumboʼs novel Johnny Got His Gun. But despite the tangible signs of success – fast cars, flash houses – and the rhetoric of their interviews, Metallica knew that …Justice was not really good enough at all.
“After listening to the …Justice album, it was pretty apparent that we needed some guidance,” James Hetfield later admitted wryly. It was “obvious,” he said, whoʼd produced the record. The guitar and drum parts were disastrously high in the mix: “Iʼm not knocking it. It was right at the time. But the drums are really loud and the guitars are really loud. Thatʼll be me and Lars, then.”
The variable quality of that record would also have business repercussions. In their early career, Metallica had taken Iron Maiden as their model. Lars Ulrich in particular admired how that band had succeeded without compromising their initial vision. They were a big, unapologetic metal band, immune to fashion, undamaged by trend. He admired Smallwood-Taylor, Maidenʼs innovative and influential management team, too. Thus as Metallica grew in a similarly organic fashion throughout their first three albums, Ulrich turned to Peter Mensch and Cliff Bernstein at Q-Prime, the New York-based management team who had broken Def Leppard in the United States. They had a reputation: slick, sharp, devoted and ruthless.
Metallica and Q-Prime intuitively realised the inherent problem with …Justice. The band had attracted a wide new fanbase. If they presented them next with a record that replicated its nine-minute songs, its dusty sound, the law of diminishing returns would apply. If Metallica were to advance to the status of the gobsmackingly global – and Lars now had Guns Nʼ Roses and Def Leppard in his cross-hairs – they needed to shape up. Now. “They were still only played on 10 radio stations in America,” said Cliff Bernstein, to illustrate the point. For an ambitious man like Lars Ulrich, that would never do.
After a nine-month break in 1989, Metallica played nine shows in Europe to knock off the rust. The last one was in Glasgow. Backstage afterwards, Lars and James made plans to meet in San Francisco in two weeks to start work on the new album. Lars handed James a cassette they called The Riff Tape. The Riff Tape did exactly what it said on the box. It was a collection of riffs that James, Kirk and Jason had made during the 240-odd nights of the ...Justice tour. Its contents would form the basis of Metallicaʼs next studio album.... The first riff on The Riff Tape was one that Kirk Hammett had come up with.
“I tried to write the heaviest thing I could think of,” Hammett said later. “I was all fired up…” He certainly was. The riff in question would become the basis of what remains the bandʼs most famous song, Enter Sandman.
“It had this first part and a tail. I said make the first part a three [repeated three times], and then the tail,” Ulrich explained with a smile. “Could have been a whole different story [if he hadnʼt]. Could have still been living in the East Bay…”
Lars and James worked until they had seven songs in rough demo form. Some, like Hammettʼs riff, had neither lyrics nor a title, some had titles, some had titles and the odd lyric. Hetfield would improvise the vocal melodies by mixing snatches of song titles and ideas with ʻOooohʼs and ʻWooaaahʼs.
“The way it works,” Lars explained, “is James and I sit with a big list of song titles and throw them at each other. We might pick one that will work with a specific guitar part. Others that donʼt catch straight away we just leave on the list.”.... “Weʼd never really liked the mixing on …Justice, Master Of Puppets or …Lightning,” Ulrich told Mick Wall at the time. “So we were thinking: ʻWho can we get in to do the mixing?ʼ We felt it was time to make a record with a huge, big, fat low end. And the best-sounding record like that in the last couple of years was Dr Feelgood. So we told our manager: ʻCall this guy and see if he wants to mix the record.ʼ”
This guyʼ was Bob Rock, a former, small time musician whoʼd since hit it big as a producer. His speciality was rambunctious pop-rock which sounded fantastic pumping from a car radio. Heʼd turned the trick for Bon Jovi and Aerosmith, and had made Mötley Crüe sound like the worldʼs greatest bar band.
... Lars also took heart from the songs they had written. Rock wasn't trying to impose anything that the band felt wholly alienated by, he was concerned more with showing them the boundaries of possibility.
“All 12 songs are ours,” said the drummer. “They were written before we went into pre-production, but Bob was great at helping us build up the whole sound. Everybody put their ideas more on the table. Last time it was: ʻThis is my drum sound, and fuck you!ʼ Bobʼs forté was that he was able to drag good performances out of us, especially the vocals....
Along with the external pressure, the contradictory forces of wanting change but rejecting its methods, and all of the quirky personality clashes and coded alliances within the band, Bob Rock was dealing with some other weird stuff, too.
Lars liked to work at night. James Hetfield preferred the daytime so that he could go outside, “take a few breaks, feel some sun”. So Rock ended up there at all hours, “24-7, burning the midnight oil,” says James.
Then there were the nascent songs themselves. “Iʼd never heard a demo like this,” Rock said, as he sat with Lars and James in One On One for the filming of the Classic Album programme. They were listening to the eight-track version of Wherever I May Roam that Lars and James had cut at Larsʼs little home studio. In lieu of any completed lyric, Hetfield was just wailing the melody as a guide. Rock looked mildly perplexed. It was another of the bandʼs unique working practices. Music and lyrics were kept separate until late in the process. Hetfield would work out melodies, and then write lyrics that fitted the songs, syllable by syllable if necessary. Heʼd yet to write many of the lyrics for the album – which was to prove a boon to Rock. ... “We've always been very adamant about shying away from the metal clichés – the whole sexist, satanist crap – and as a consequence it seems all the trend-setting journalists have been throwing acclaim at Metallica right, left and centre. Not doing a video and then finally doing One and everybody going: ʻWow!ʼ” (http://teamrock.com/feature/2016-08-12/metallica-the-epic-story-behind-the-black-album)




Met Enter Sandman en de ballad Nothing Else Matters bestormt Metallica de hitlijsten. Ook Sad But True, Wherever I May Roam en The Unforgiven zijn uiterst succesvol en kunnen op veel airplay rekenen. Metallica weet hiermee als eerste metalband een mainstream publiek te bereiken op grote schaal. ... In respectievelijk 1996 en 1997 komen de twee nieuwe studioalbums Load en ReLoad uit (de twee albums zijn afkomstig uit één opnameperiode). Op deze twee cd's heeft Metallica een totaal ander geluid en voorkomen. Veel fans van het eerste uur haken dan ook af. Met Until It Sleeps, Mama Said en The Unforgiven II weet Metallica toch wel weer de hitlijsten binnen te dringen. ...In 1998 verschijnt de cover-cd Garage Inc, een dubbel-cd die niet alleen alle eerder opgenomen Metallica-covers verzamelt (waaronder de covers van Garage Days Revisited uit 1987 en de Garage Days uit 1984), maar ook nog een elftal nieuwe covers presenteert. Met de bewerking van het nummer van (Thin Lizzy) Whiskey In The Jar, kan Metallica weer op veel airplay rekenen. In 1999 verschijnt Metallica's tweede officiële livealbum S&M, waarin de band samen met Michael Kamen en het San Francisco Symphony Orchestra een aantal oude en nieuwere nummers laat horen in een klassiek jasje. Het is (voorlopig) de enige officiële cd waarop de nummers No Leaf Clover en - Human staan, twee nummers die Lars en James schreven na ReLoad. Nadat de band in 2000 nog door middel van het nummer I Disappear heeft bijgedragen aan de soundtrack van de film Mission Impossible II gaat het snel bergafwaarts met hen. Metallica spant een rechtszaak aan tegen de peer-to-peer-muziekdeelservice Napster en legt daarmee dit populaire programma plat, wat erg veel kwaad bloed zet bij de vele gebruikers ervan ((https://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica).
In 2001 verlaat bassist Jason Newsted de band na een conflict met zanger Hetfield. Ze raakten het niet eens over Newsteds zijproject EchoBrain. Bovendien spelen de jarenlange pesterijen en het opzettelijk weghouden van Jason in creatieve beslissingen een rol (Jason heeft in de 14 jaar bij Metallica slechts op drie nummers credits gekregen: Blackened, My Friend of Misery en Where the Wild Things Are). Ondanks het verlaten van Newsted start het drietal de opnames van een nieuw studioalbum, met producer Bob Rock als plaatsvervangend bassist. Tijdens de opnamen van het nieuwe album, St. Anger, krijgt Metallica steun van een therapeut om te leren omgaan met de botsende karakters in de groep en het wegvallen van Newsted. Deze gesprekken en andere voorvallen zijn gefilmd en hiervan is de documentaire Some Kind of Monster gemaakt.
... Hetfield zich in een afkickkliniek opnemen, aangezien hij verslaafd is aan "drank en andere verdovende middelen". Het grootste gedeelte van St. Anger heeft James Hetfield in die kliniek
geschreven. Drummer Ulrich en gitarist Hammett blijven achter, zich afvragend of de band Metallica nog wel toekomst heeft. Het is het donkerste uur van de band, sinds de dood van Cliff Burton.
In 2003 is James Hetfield helemaal afgekickt en duiken de drie overgebleven Metallica-leden weer de studio in met producer Bob Rock om het nieuwe studioalbum St. Anger verder op te nemen. Rock speelt de baspartijen in. Ook worden de opnames van Some Kind of Monster hervat. Tegen het einde van de opnames neemt de band Robert Trujillo (ex-Ozzy Osbourne, Suicidal Tendencies, Infectious Grooves, Black Label Society) aan als nieuwe bassist. Als welkomstgeschenk krijgt hij hiervoor één miljoen dollar. St. Anger is een agressieve plaat, waarin Hetfield veel frustraties heeft verwerkt. Het album is hard, maar minder melodieus. Ook bevat dit album geen enkele gitaarsolo en gebruikt Ulrich een snaredrum waarbij de snaren niet tegen het onderste vel aangeklikt zitten, waardoor de drums klinken als zogenaamde Trash Can drums en zijn de teksten niet meer alleen door Hetfield geschreven en is de productie - al dan niet bewust - vlak en rommelig. Het album wordt dan ook met gemengde reacties ontvangen, al zijn ook veel fans blij dat Metallica de oude agressie terugheeft. De meesten beschouwen het album niet als 'iets van Metallica', wegens bovengenoemde redenen.
... 2006 de samenwerking met producer Bob Rock stopgezet en is Rick Rubin de nieuwe Metallica-producer geworden. Rubin heeft onder meer gewerkt met thrashmetalband Slayer, rapgroep Run DMC, Red Hot Chili Peppers, System Of A Down, Slipknot en Aerosmith.... Op 1 augustus [2008] werd via de website van de band bekendgemaakt dat het nieuwe album Death Magnetic op 12 september wereldwijd in de winkels zou liggen. Overigens heeft het nieuwe album Death Magnetic een iets te vroege (digitale) geboorte beleefd doordat het sinds 2 september al te downloaden was via internet. De reden hiervoor was dat een Franse platenzaak een exemplaar van het nieuwe album per ongeluk had verkocht waarna het album op internet belandde. Ondanks de reputatie van de band als het gaat om downloaden reageert drummer Lars Ulrich gelaten en zegt hij op een Amerikaanse radiozender: "Over tien dagen komt de plaat uit. We hebben toch al goud. Het is 2008, zo werken die dingen tegenwoordig." Nadat Death Magnetic was uitgekomen, werd het gehele album op de officiële website gezet.
Van april tot en met juni 2011 nam Metallica met Lou Reed het album Lulu op, dat uitkwam op 31 oktober 2011.
Op 18 november 2016 kwam het album Hardwired... To self-destruct uit bestaande uit twee cd's met studionummers. Er is ook een digipack met drie cd's. De derde bevat een aantal andere nummers en vooral livenummers. Tussen 10 en 18 november zette Metallica gefaseerd alle nummers van het album als videoclip op YouTube, waaronder een nummer dat opgedragen is aan de in december 2015 overleden Lemmy Kilmister (https://nl.wikipedia.org/wiki/Metallica).
Het Metallica-bier sluit aan bij de andere metalbieren, waaronder ook die van Lemmy:


Metallica treedt ook weleens op in Antwerpen, waarbij hun muziek wordt gedraaid in Cafe Maitom, waar ze Stella Artois schenken.


Ik had al aandacht gehad voor een Chiptuneversie van hun Master of Puppets. Op http://forum.fok.nl/topic/705330?mode=print&token=f4514eb87f1b490a7c4582e4b11d04e8&allowcookies=ACCEPTEER+ALLE+COOKIES wordt biermuziek opgesomd en in die rij staat ook Metallica - Whiskey in the jar.  

De heren drinken ook bier:


Dit was anno 2016, maar als ik dit jaar (2018) opnieuw goolezoek vind ik: