Geschiedenis kruideniersbieren/supermarktbieren
Tot 1947 was Brouwerij Phoenix te Amersfoort de enige brouwerij die kruideniersbier brouwde. Men brouwde o.a. voor Sperwer en Spar. De Amsterdamse brouwerij van Vollenhoven volgde. De kruidenier werd supermarkt en Phoenix en van Vollenhoven verloren de prijzenoorlog van concurrerende brouwerijen als Bavaria en Dommelsch. Phoenix en van Vollenhoven verdwenen dan ook van de markt. Bavaria, Dommelsch en sinds de jaren '60 ook de VBBR (resp. Breda, Drie Hoefijzers, Oranjeboom, Skol) zijn nog steeds brouwers van supermarktbieren. Heineken, Grolsch, Brand en andere (regionale) brouwers brouwen deze bieren niet, omdat men grote waarde hecht aan merkgebondenheid en smaakpatroon van de consument.
De etiketbieren worden in het algemeen met een andere gist gebrouwen, hebben een mindere en/of afwijkende hoeveelheid hop en moutstorting en hebben een lager stamwortgehalte (± 11oP). Ook de lagertijd zou aanzienlijk korter zijn, wat resulteert in lagere produktiekosten. Dit levert een bier van minder kwaliteit, maar waar de consument toch genoegen mee neemt door de lagere prijsstelling (als je het maar koud drinkt, dan valt het ......).
De etiketbieren van dezelfde brouwerij vertonen opvallende overeenkomsten in geur, kleur, smaak en prijs(?), vandaar ook de naam etiketbieren. De vele verschillende namen voor etiketbieren komen ook voort uit het feit dat er vele (regionale) supermarkten e.d. zijn, die elk hun eigen (goedkope) bier willen hebben. De nieuwe brouwerijen hebben de faciliteiten niet om grote hoeveelheden voor derden te brouwen, maar ook hier komt het verschijnsel etiketbier voor. Het zijn vaak bieren die identiek zijn aan een bestaand bier van de brouwerij, maar bedoeld zijn als gelegenheidsbier en dus van tijdelijke aard zijn. Ook zijn er enkele Belgische brouwerijen die etiketbieren uitbrengen speciaal voor de Nederlandse markt. BIOS, Sterkens, RIVA en Du Bocq zijn brouwerijen die dit veelvuldig doen. Het betreft dan gelegenheidsbieren, bieren voor slijterijen of bieren voor cafés.
De modetrend is om met ludieke namen aan nostalgie te appeleren puur als verkoopargument. Het moederbrouwsel en de brouwerij van herkomst zijn voor de consument vaak zeer moeilijk te achterhalen, met als resultaat dat de verkoper een vaak veel te hoge prijs vraagt.
De naam van het moederbrouwsel zou op het etiket van een etiketbier vermeld moeten worden om de consument te beschermen tegen misleiding, wat volgens de wet strafbaar is. Ook zou de brouwerij van werkelijke herkomst vermeld moeten worden. Het verschijnsel etiketbier is moeilijk te ontdekken en nog moeilijker te bewijzen, omdat elk brouwsel enigszins kan afwijken en er zelfs binnen één brouwsel afwijkingen kunnen ontstaan, bijv. door ongelijke verdeling van de gist (www.cambrinus.nl/bier/naderbekeken/biersoorten.htm).
Dat laatst wordt volgens mij voorkomen door brouwsels op te mengen. Volgens mij zijn Bavaria uit Maarssen en Van Steenberge uit Ertvelde meesters in etiketbieren, maar echt zeker weten doe ik dat niet...
Tot 1947 was Brouwerij Phoenix te Amersfoort de enige brouwerij die kruideniersbier brouwde. Men brouwde o.a. voor Sperwer en Spar. De Amsterdamse brouwerij van Vollenhoven volgde. De kruidenier werd supermarkt en Phoenix en van Vollenhoven verloren de prijzenoorlog van concurrerende brouwerijen als Bavaria en Dommelsch. Phoenix en van Vollenhoven verdwenen dan ook van de markt. Bavaria, Dommelsch en sinds de jaren '60 ook de VBBR (resp. Breda, Drie Hoefijzers, Oranjeboom, Skol) zijn nog steeds brouwers van supermarktbieren. Heineken, Grolsch, Brand en andere (regionale) brouwers brouwen deze bieren niet, omdat men grote waarde hecht aan merkgebondenheid en smaakpatroon van de consument.
De etiketbieren worden in het algemeen met een andere gist gebrouwen, hebben een mindere en/of afwijkende hoeveelheid hop en moutstorting en hebben een lager stamwortgehalte (± 11oP). Ook de lagertijd zou aanzienlijk korter zijn, wat resulteert in lagere produktiekosten. Dit levert een bier van minder kwaliteit, maar waar de consument toch genoegen mee neemt door de lagere prijsstelling (als je het maar koud drinkt, dan valt het ......).
De etiketbieren van dezelfde brouwerij vertonen opvallende overeenkomsten in geur, kleur, smaak en prijs(?), vandaar ook de naam etiketbieren. De vele verschillende namen voor etiketbieren komen ook voort uit het feit dat er vele (regionale) supermarkten e.d. zijn, die elk hun eigen (goedkope) bier willen hebben. De nieuwe brouwerijen hebben de faciliteiten niet om grote hoeveelheden voor derden te brouwen, maar ook hier komt het verschijnsel etiketbier voor. Het zijn vaak bieren die identiek zijn aan een bestaand bier van de brouwerij, maar bedoeld zijn als gelegenheidsbier en dus van tijdelijke aard zijn. Ook zijn er enkele Belgische brouwerijen die etiketbieren uitbrengen speciaal voor de Nederlandse markt. BIOS, Sterkens, RIVA en Du Bocq zijn brouwerijen die dit veelvuldig doen. Het betreft dan gelegenheidsbieren, bieren voor slijterijen of bieren voor cafés.
De modetrend is om met ludieke namen aan nostalgie te appeleren puur als verkoopargument. Het moederbrouwsel en de brouwerij van herkomst zijn voor de consument vaak zeer moeilijk te achterhalen, met als resultaat dat de verkoper een vaak veel te hoge prijs vraagt.
De naam van het moederbrouwsel zou op het etiket van een etiketbier vermeld moeten worden om de consument te beschermen tegen misleiding, wat volgens de wet strafbaar is. Ook zou de brouwerij van werkelijke herkomst vermeld moeten worden. Het verschijnsel etiketbier is moeilijk te ontdekken en nog moeilijker te bewijzen, omdat elk brouwsel enigszins kan afwijken en er zelfs binnen één brouwsel afwijkingen kunnen ontstaan, bijv. door ongelijke verdeling van de gist (www.cambrinus.nl/bier/naderbekeken/biersoorten.htm).
Dat laatst wordt volgens mij voorkomen door brouwsels op te mengen. Volgens mij zijn Bavaria uit Maarssen en Van Steenberge uit Ertvelde meesters in etiketbieren, maar echt zeker weten doe ik dat niet...