Indiakundige Jean Herbert definieert yoga eveneens met twee betekenissen die nauw met elkaar samenhangen. Zijn definitie luidt als volgt:
"yoga is de staat waarin de mens zich onder één juk met het Goddelijke bevindt, dat wil zeggen verbonden met het Goddelijke, zoals dit wordt uitgedrukt in het woord religie.
Met een kleine variant drukt het woord yoga de toestand uit, waarin de 'waarneembare mens' ook verbonden is met de 'wezenlijke mens', dat wil zeggen waarin de mens zijn ware aard heeft herkregen en er in overeenstemming mee leeft.
De yogatechniek, hoe deze ook mag zijn, is een discipline, waardoor de mens tracht tot de staat van yoga te komen."
— Indiakundige Jean Herbert
Het 6e hoofdstuk van de Bhagavad gita (een passage uit de Mahabharata, vermoedelijk uit de 3e eeuw v.Chr.) is voor velen de belangrijkste tekst over yoga. In dit hoofdstuk wordt de held-krijger Arjoena door zijn wagenmenner – die zich aan hem heeft geopenbaard als de god Krishna – aangespoord om de koninklijke weg van de yoga te gaan.
Als het klassieke standaardwerk over yoga geldt echter de Yogasoetra's van Patanjali, die het niveau van de yogatechniek verhoogde en, hoewel hij vooral de praktijk behandelde, daaraan een metafysische grondslag gaf. De yoga, die zich theoretisch sterk op de Samkhya oriënteerde, werd nu een eigen 'filosofische richting', ofwel een darshana.
Van het werk van Srila Vyasdeva wordt gezegd dat het ons in staat zou stellen om de materiële toestand te verlaten en op te gaan in eeuwige spirituele existentie samen met de ziel als persoonlijkheid. Het werk van Srila Vyasadeva onderscheidt zich in die zin, dat de lezer van zijn boeken informatie krijgt over de Persoonlijke aspecten en kwaliteiten van De Heer, waardoor hij op kan stijgen tot de, volgens de Veda's, hoogste realisatie binnen het beoefenen van spirituele activiteiten.
Boeddha wordt vaak de Mahayogi, de grote Yogi, genoemd. Het Maya leert een opklimmende reeks van meditaties en contemplaties, die de samadhi, de mystieke, visionaire extase, waarin men het Nirvana ("zonder woud", van nir "zonder" en vana "woud") ervaart.
Verder schreef Paramahansa Yogananda in Autobiografie van een yogi over de verbondenheid van de tot stof verblijvende Mahavatar Babaji die samen de stoffeloze Jezus Christus samenwerkten aan de omzetting van het goddelijke plan voor de aarde in dit tijdperk. Hun opdracht zou eruit bestaan, naties te inspireren oorlogen, racisme, religieus sektarisme en materialisme op te geven
Waar Krishna bekendstaat als 'gopi-vandana' , de lieveling van Zijn dienaressen, die altijd ergens in het woud is te vinden, is de onpersoonlijke gloed (ook wel brahma-jyoti genoemd) een afgeleide vorm van bewustwording aangaande de Absolute Persoon.
De religieuze aspecten van yoga vormen in de sinds de in de jaren zeventig ontstane dialoog tussen christelijke theologie en Indiakunde een belangrijk thema (https://nl.wikipedia.org/wiki/Yoga).
Volgens mij had ik al eens over dit fenomeen geblogd: bieryoga:
