Vincent is een lentebier (6,5%) dat goudgeel van kleur is en bierig ruikt. Het wordt gebrouwen door de Heidebrouwerij. De smaak is echter niet vlak zoals hun andere bieren. Vincent is door gebruik van citrushop erg frisbitter. Een typische lentebier (lentebok?). In de afdronk zit nog wel een moutig zoetje. Het koolzuur prikkelt bierig.
Dit is een bier zoals een bier moet zijn.
Smaakvangogh.nl geeft zelf aan:
De Smaak van Van Gogh is een citymarketing initiatief van de gemeente Ede. De stad ontwikkelt en stimuleert onder deze vlag diverse projecten, producten en evenementen waarmee Ede zich de komende jaren verder op de kaart zet als 'proeftuin' voor food en centrum van kunst en natuur. Het initiatief maakt officieel deel uit van het Van Gogh-jaar 2015, ‘125 jaar inspiratie’ en wordt ondersteund door het Kröller-Müller Museum, eigenaar van de tweede grootste Van Gogh-collectie ter wereld en partner in het Van Gogh-jaar samen met het Van Gogh Museum Amsterdam en Van Gogh Brabant.
Economie, cultuur en educatie
Ede wil De Smaak van Van Gogh vanaf 2015 minstens 3 jaar inzetten. De projecten moeten een bijdrage leveren aan de groei van het dag- en verblijfstoerisme of de economische ontwikkeling in de gemeente. Ook initiatieven die een stimulans zijn voor het lokale culturele leven zijn welkom. De Smaak van Van Gogh biedt bovendien ruimte voor projecten in het onderwijs, op alle niveaus, die kennis stimuleren op het gebied van gezond eten, natuur en cultuur.
(www.smaakvangogh.nl/smaak-van-gogh/over-ons/)
In samenwerking met De Smaak van Van Gogh is Vincent Bier ontwikkeld. Het gerstenat is gebrouwen door De Heidebrouwerij in Ede met onder meer citrushop en sinaasappel (www.smaakvangogh.nl/smaakmakers/vincent_lentebier/).
Onder het Smaak van Van Gogh label worden in samenwerking met de gemeente Ede dit jaar diverse projecten ontwikkeld door bedrijven, instellingen en particulieren (www.smaakvangogh.nl/projecten/).
Samen met foodspecialisten hebben we de Van Gogh Smaakprofielen ontwikkeld. De Smaak- profielen zijn gebaseerd op werken en brieven van Van Gogh waarin het platteland, voedsel en het dagelijks leven een prominente rol spelen. Ze zijn een leidraad voor professionele chefs, thuiskoks en foodproducenten om gerechten, menu’s en producten te creëren die bij Van Gogh passen. We stimuleren iedereen met een passie voor voedsel om hieraan mee te doen. Zo voegt u een nieuwe dimensie toe aan het historisch erfgoed dat deze wereldberoemde kunstenaar heeft achtergelaten. Voorbeeld Smaakprofiel:
Burgemeester Cees van der Knaap zal een toast uitbrengen op de komst van dit nieuwe lentebier, dat speciaal is ontwikkeld door De Heidebrouwerij Ede onder het label de ‘Smaak van Van Gogh’.
De Smaak van Van Gogh is een initiatief van de gemeente Ede dat is ontwikkeld in het kader van het Van Goghjaar 2015. Onder dit label komen diverse producten, projecten en evenementen tot stand die zijn geïnspireerd op het leven en werk van Vincent van Gogh. Zo ook het Vincent Bier, dat door De Heidebrouwerij is gebrouwen op basis van de Van Gogh Smaakprofielen (http://onlineedewageningen.nl/heidebrouwerij-introduceert-het-nieuwe-vincent-bier/).
Vincent Lente bier. Een smaakvol bier van 6,2 % alc. gemaakt met ingrediënten samengesteld uit het smaakprofielenboekje t.b.v. De smaak van Van Gogh: een bloemig-/citrusachjtig aroma in de geur met daarbij een zweem van sinaasappel in de smaak.
Smaakprofiel:
Het Van Gogh Bier is een bier met het thema: LENTE/ZOMER. Het smaakprofiel uit het boekje “Smaakprofielen van Van Gogh” uitgegeven door de gemeente Ede de bevat een aantal producten die bij de lenteperiode passen en te gebruiken zijn in bier zoals sinaasappel, citroen en bloemen. Verder staan er als thema’s Lente, Parijs, Natuurlijk, Licht, Eenvoud en Puur. Uitgaande van deze componenten hebben we een lichtgekleurd niet te zwaar bier met als ingrediënten citroen, sinaasappel en bloemige citrusachtige hopsoorten gemaakt. Het is een licht- goed doordrinkbaar bier geworden wat ook goed kan combineren met de o.a. in het boekje gegeven recepten. Een smaakvol bier van 6,2 % alc. gemaakt met ingrediënten samengesteld volgens “De smaak van Van Gogh:”, een bloemig-/citrusachjtig aroma in de geur met daarbij een zweem van sinaasappel in de smaak (www.smaakschatten.nl/veluwse-heidebrouwerij-vincent-lente-bier.html).
Gerrit Hammink is de brouwer en oprichter van de Heidebrouwerij.
De Heidebrouwerij B.V.
Nieuwe Kazernelaan 2 (Gebouw 3)
6711 JC Ede
Hij werkte in de ICT en had bierbrouwen als hobby. Deze hobby liep positief uit de hand. Bij de Nederlandse Kampioenschappen Bierbrouwen werden hoge scores gehaald, dat smaakte naar meer. De Veluwse Heidebrouwerij is nu een kleine lokale ambachtelijke brouwerij, gevestigd in de voormalige keuken van kazerne de Maurits-Noord in Ede. Veluws Heidebier is een fris goudblond bier met een alcoholpercentage van 6,2%. Door de licht moutige smaak van Edese gerst en het gebruik van een vleugje echte Veluwse honing is dit een prettig doordrinkbaar bier met een bijzonder karakter (www.smaakschatten.nl/veluwse-heidebrouwerij-vincent-lente-bier.html, www.smaakschatten.nl/brands/veluwse-heidebrouwerij/).
,,In het bier zit een citrushop. Daarnaast zitten er nog wat kruiden in. Ook een heel licht zweempje sinaasappel," legt Gerrit Hammink van der Heidebrouwerij, waar Vincent Bier wordt gebrouwen, uit. Met het ontwikkelen van het nieuwe lentebiertje is Hammink een tijdje mee bezig geweest. ,,Je maakt proefbrouwsels. En daarmee probeer je het bier helemaal in de goede richting te krijgen."
...
Bewust staat er op het flesje ook een tekst in de Japanse taal. ,,Japanners zijn gek op Van Goch. En het zijn bierliefhebbers. Het bier wordt verkocht in het Van Goch museum in Amsterdam en bij het Kröller Müller museum in Otterlo. Ook bij de Keukenhof." (www.edestad.nl/plaatsnamen/ede/heidebrouwerij_ede_verwacht_veel_van_vincent_bier_3554476.html#.Vaag-vntlBc)
Ik snap er niet veel van. Het lijkt mij alsof de stad Ede de schilder gebruikt als kapstok om aandacht voor zichzelf te genereren?
Terwijl er toch veel over Van Gogh te vertellen is. Dit blog zou dit blog niet zijn als ik er niet eventjes vanalles bij copy-paste:
Eerst het bekende verhaal (voordat ik de diepte inga; ook op het werk krijg ik vaak te horen dat ik te diepgaand ben...alsof oog voor detail en interesse in details en achtergronden verkeerd is...wat maakt het nou uit dat het een bijzaak is? Zijn bijzaken geen hoofdzaak op zich? En is niet alles een bijzaak vergeleken met onze gezondheid en dat van onze naasten? Ook in het werk en leven van Van Gogh is te zien dat gezondheid, familie en vriendschappen (en geld en succes) belangrijke aspecten zijn, zo belangrijk dat je je kan afvragen of het schilderen zelf niet bijzaak was, of dat in dit blog het bier bijzaak wordt ten opzichte van het schilderkunstgeschiedenisverhaal...enfin, on y vas)
Zelfportret van Vincent van Gogh uit 1887.
Collectie Van Gogh Museum (Vincent van Gogh Stichting)
Al die zelfportretten doen toch ook wat denken aan de huidige selfiescultuur...
Zie ook:
Van Gogh had een moeilijk leven, met veel onrust, liefdesverdriet en geldzorgen. Wanhoop hierover dreef hem tot zelfmoord. Pas na zijn dood begon zijn ster te rijzen. Aan de ene kant was dat vanwege zijn schilderijen, want die zijn krachtig, kleurig, eigenzinnig; veel mensen, van alle leeftijden, vinden zijn werk mooi. Aan de andere kant zijn mensen geïnteresseerd in het levensverhaal van Van Gogh. Hij is het schoolvoorbeeld geworden van de even geniale als eenzame kunstenaar.
Van Gogh werd in 1853 in het Brabantse dorp Zundert geboren en reisde op jonge leeftijd al veel door Nederland en Europa. In 1885 maakte hij in Nuenen het beroemde schilderij 'De aardappeleters', een somber portret van een boerenfamilie. Het jaar daarop ging hij naar Parijs. Zijn broer Theo, die daar kunsthandelaar was, liet hem schilderijen en tekeningen zien van de impressionisten, schilders die verfijnder omgingen met licht en kleur dan hij gewend was. Ook raakte Vincent onder de indruk van Japanse prenten.
In 1888 huurde hij een atelier in Zuid-Frankrijk: het 'Gele Huis' in Arles. Aan zijn zus Wil schreef hij dat de uitbundige natuur van het Zuiden vroeg om een nieuwe manier van schilderen: 'Absoluut kleurig: hemelsblauw, roze, oranje, vermiljoen, hoog geel, heldergroen, helder-wijnrood, violet'. Hij maakte landschappen en, omdat hij geen geld had voor een model, veel zelfportretten.
De Franse kunstenaar Paul Gauguin kwam bij hem logeren, maar ze kregen ruzie. Van Gogh raakte zo in de war dat hij Gauguin bedreigde met een scheermes; even later sneed Van Gogh, per ongeluk of expres, een stuk van zijn eigen linkeroor af. Op sommige zelfportretten zie je hem dan ook met zijn oor in het verband.
Van Gogh kreeg steeds meer last van zenuwziekte, hij liet zich een tijd opnemen in een psychiatrische inrichting, waar hij beroemde schilderijen maakte van cipressen en de sterrennacht. Op 27 juli 1890 liep hij een korenveld in en schoot zichzelf in de borst. Hij overleed twee dagen later.
Tegenwoordig is Vincent van Gogh zo'n gewaardeerde kunstenaar dat zijn werk over de hele wereld in musea hangt en veel geld waard is. Een portret van de cafébazin in Arles, 'L'Arlésienne', werd in 2006 in New York geveild voor 40,3 miljoen dollar (33,9 miljoen euro). Dat is vergelijkbaar met de prijs van een Boeing 737 passagiersvliegtuig (www.entoen.nu/vincentvangogh).
Vincent Willem van Gogh (30 March 1853 – 29 July 1890) was a major Post-Impressionist painter. He was a Dutch artist whose work had a far-reaching influence on 20th-century art. His output includes portraits, self portraits, landscapes, and still lifes of cypresses, wheat fields and sunflowers. Van Gogh drew as a child but did not paint until his late twenties; he completed many of his best-known works during the last two years of his life. In just over a decade, he produced more than 2,100 artworks, including 860 oil paintings and more than 1,300 watercolors, drawings, sketches and prints.
Van Gogh was born to upper middle class parents and spent his early adulthood working for a firm of art dealers. He traveled between The Hague, London and Paris, after which he taught in England at Isleworth and Ramsgate. He was deeply religious as a younger man and aspired to be a pastor. From 1879 he worked as a missionary in a mining region in Belgium, where he began to sketch people from the local community. In 1885 he painted The Potato Eaters, considered his first major work. His palette then consisted mainly of somber earth tones and showed no sign of the vivid coloration that distinguished his later paintings. In March 1886, he moved to Paris and discovered the French Impressionists. Later, he moved to the south of France and was influenced by the strong sunlight he found there. His paintings grew brighter in color, and he developed the unique and highly recognizable style that became fully realized during his stay in Arles in 1888.
After years of anxiety and frequent bouts of mental illness, he died aged 37 from a self-inflicted gunshot wound (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
![]()
The most comprehensive primary source for the understanding of Van Gogh as an artist and as a man is the collection of letters between him and his younger brother, art dealer Theo van Gogh. They lay the foundation for most of what is known about his thoughts and beliefs. Theo provided his brother with financial and emotional support. Their lifelong friendship, and most of what is known of Vincent's thoughts and theories of art, is recorded in the hundreds of letters exchanged between 1872 and 1890. There are more than 600 from Vincent to Theo, and 40 from Theo to Vincent (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Vincent Willem van Gogh (Zundert, 30 maart 1853 – Auvers-sur-Oise, 29 juli 1890) was een Nederlands kunstschilder. Zijn werk valt onder het postimpressionisme, een kunststroming die het negentiende-eeuwse impressionisme opvolgde. Van Goghs invloed op het expressionisme, het fauvisme en de vroege abstractie was enorm en kan worden gezien in vele andere aspecten van de twintigste-eeuwse kunst. Het Van Gogh Museum in Amsterdam is gewijd aan het werk van Van Gogh en zijn tijdgenoten.
Van Gogh wordt tegenwoordig gezien als een van de grote schilders van de 19e eeuw. Deze erkenning kwam echter pas laat. Tijdens zijn leven werd er waarschijnlijk maar één schilderij verkocht: De rode wijngaard (Poesjkinmuseum in Moskou). Anna Boch, een Belgische kunstenares en zus van zijn vriend dokter Eugène Boch kocht het voor 400 frank op de expositie van de Brusselse Les XX in 1890, een paar maanden voor Van Goghs dood (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Volgens mij is 400 Frank omgerekend ca. 20 gulden oftewel 10 Euro, wat erg weinig lijkt. Het werk van Van Gogh lijkt dus een beetje waardeloos, maar nu wil ik dit wel even nuanceren. Ik heb zelf eens een feestje meegemaakt van studenten kunstgeschiedenis en liep daar verkleed als Van Gogh (inclusief oor in het verband). De studentes konden mij haarfijn uitleggen dat hij zijn werk ook gebruikte om te voorzien in zijn levensonderhoud. Hij kreeg eten en onderdak dankzij zijn schilderswerk.
Van Gogh produceerde al zijn werk in slechts tien jaar, voordat hij begon te lijden aan een zenuwziekte en, naar men algemeen aanneemt, zelfmoord pleegde. Zijn roem groeide na zijn dood snel (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Van Gogh werd geboren in het Brabantse Zundert, een dorpje vlakbij de Belgische grens, als zoon van een predikant.... Als kind was Vincent een zwijgzame, enigszins in zichzelf gekeerde jongen (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh). Hij ging op school in Zundert, Zevenbergen en Tilburg en ging vervolgens werken bij kunsthandel Goupil & Cie in Den Haag en later Parijs en Londen* (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
*This was a happy time for Vincent; he was successful at work and was, at 20, earning more than his father. Theo's wife later remarked that this was the happiest year of his life (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Vervolgens werd hij onderwijzer in het Britse Ramsgate en later ook nog hulpprediker in Isleworth.Vanaf 1877 was hij weer in Nederland en werkte o.a. in een boekhandel in Dordrecht. Tijdens zijn tijd als prdeikant bij mijnwerkers begon zijn interesse in de kunst (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
![]()
Hij ging erheen om te prediken en kwam ervandaan om kunstenaar te worden. In de Borinage, de straatarme mijnstreek in het zuiden van België, kon Vincent van Gogh de mensen niet religieus bezielen, maar vond hij wel de inspiratie voor al het werk dat nu nog steeds velen begeestert....Ze moesten Van Gogh niet, in Wasmes, hoezeer hij ook probeerde een band te krijgen met de ondergrondse delvers. Gods woord ging er uit zijn mond niet in. Hij bleef een buitenissige vreemdeling.
Zelf ervoer hij het als een diepe mislukking. Hij wist niet wat hij moest worden. Zijn broer Theo deed hem de suggestie om meer te doen met dat tekenen van hem (http://nos.nl/artikel/2015240-van-gogh-werd-van-prediker-een-schilder-in-de-borinage.html).
![]()
In oktober 1880 verhuisde Van Gogh naar een atelier in Brussel en schreef zich in aan de Académie Royale des Beaux Arts te Brussel voor de studie "tekenen naar gipsen afgietsels van antieke beelden", maar verliet deze zonder succes. Tijdens de volgende vijf jaren woonde Van Gogh bij zijn ouders, die inmiddels via Helvoirt naar Etten(-Leur) waren verhuisd. Hij bleef zich in deze periode toeleggen op de kunst en maakte talloze – steeds beter uitgevoerde – tekeningen en schilderijen. Vervolgens woonde hij zelfstandig in Den Haag en in Nuenen (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Hij ging erheen om te prediken en kwam ervandaan om kunstenaar te worden. In de Borinage, de straatarme mijnstreek in het zuiden van België, kon Vincent van Gogh de mensen niet religieus bezielen, maar vond hij wel de inspiratie voor al het werk dat nu nog steeds velen begeestert....Ze moesten Van Gogh niet, in Wasmes, hoezeer hij ook probeerde een band te krijgen met de ondergrondse delvers. Gods woord ging er uit zijn mond niet in. Hij bleef een buitenissige vreemdeling.
Zelf ervoer hij het als een diepe mislukking. Hij wist niet wat hij moest worden. Zijn broer Theo deed hem de suggestie om meer te doen met dat tekenen van hem (http://nos.nl/artikel/2015240-van-gogh-werd-van-prediker-een-schilder-in-de-borinage.html).
In oktober 1880 verhuisde Van Gogh naar een atelier in Brussel en schreef zich in aan de Académie Royale des Beaux Arts te Brussel voor de studie "tekenen naar gipsen afgietsels van antieke beelden", maar verliet deze zonder succes. Tijdens de volgende vijf jaren woonde Van Gogh bij zijn ouders, die inmiddels via Helvoirt naar Etten(-Leur) waren verhuisd. Hij bleef zich in deze periode toeleggen op de kunst en maakte talloze – steeds beter uitgevoerde – tekeningen en schilderijen. Vervolgens woonde hij zelfstandig in Den Haag en in Nuenen (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Van Gogh ging eind 1881 op 28-jarige leeftijd voor ongeveer drie weken bij zijn aangetrouwde neef Anton Mauve (die getrouwd was met zijn nicht Jet Carbentus) in diens Haagse atelier werken. Via hem kwam hij in contact met het werk van onder anderen Jacob en Matthijs Maris, Weissenbruch, Mesdag, Breitner en Israëls. Mauve gaf Vincent schilderles. Zijn invloed op Vincent was groter dan doorgaans wordt aangenomen. Thema’s als spitters, aardappeleters en houtverkopers heeft hij van Mauve overgenomen (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
In 1883 vertrok [Van Gogh] vanuit Den Haag naar Drenthe, waar hij op 11 september arriveerde te Hoogeveen. Deze keuze was ingegeven door zijn broer Theo die op de Parijse Salon van 1882 een landschapsschilderij van de Duitse schilder Max Liebermann zag. Liebermann bezocht elk jaar gedurende de zomer Drenthe (Zweeloo) om daar te schilderen. Ook Anton Mauve (getrouwd met een nichtje van zijn moeder) en zijn schilder- en studievriend Anthon van Rappard adviseerden hem Drenthe te bezoeken. Theo financierde de reis per trein van Den Haag naar Hoogeveen....Eind april 1885, een maand na het onverwachte overlijden van zijn vader, schiep hij zijn eerste, evenwel sombere, maar uitermate expressieve meesterwerk De aardappeleters. In november van datzelfde jaar vertrok Van Gogh naar Antwerpen. Verschillende tekeningen en schilderijen die hij bij zijn familie achterliet, zijn verloren gegaan toen zijn moeder en zuster Willemien begin 1886 naar Breda verhuisden....In maart 1886 verliet Van Gogh onverwachts België. Hij ging inwonen bij Theo in Parijs...Hij was 34 jaar oud toen hij Parijs verliet in februari 1888. Hij ging naar Arles in het zuiden van Frankrijk in de Camargue. Het was er echter al even koud: het vroor er en er lag sneeuw. Het was zijn droom hier een kunstenaarsgemeenschap op te richten, maar uiteindelijk kwam alleen Paul Gauguin erop af. Deze relatie duurde slechts enkele maanden en eindigde op een klinkende ruzie waarbij Van Gogh zijn linkeroorlel afsneed...Op 23 oktober 1888 kwam Paul Gauguin bij hem logeren, maar nauwelijks twee maanden later volgde de breuk, tijdens een hoog oplopende ruzie over de plaatselijke cafébazin. Bovendien waren ze verliefd op haar zodat ze haar al vele malen geschilderd hadden. Van Gogh haalde met zijn scheermes uit naar Gauguin, die zich nog net kon verweren, maar Van Gogh sneed per ongeluk zijn eigen oorlel af. Anderen beweren dat hij zelf uit eigen kracht een stuk van zijn oor sneed en dat de tinnitus waaraan hij leed hier de aanleiding toe was (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Van Gogh himself had no recollection of these events, and it is plain that he had suffered an acute psychotic episode. Family letters of the time make it clear that the event had not been unexpected. He had suffered a nervous collapse in Antwerp some three years before, and as early as 1880 his father had proposed committing him to an asylum (at Gheel). The hospital diagnosis was "generalized delirium", and within a few days van Gogh was sectioned (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Overigens wordt dit verhaal over het afgesneden oor door de kunststudentes betwijfeld. Tijdens het feestje waar ik als Van Gogh rondliep (inclusief verband) kreeg ik meerdere malen te horen dat het zou gaan om een duel met degens over de dame in kwestie, waarbij Gauguin (?) het oor van Van Gogh raakte. Om gevangenisstraf te ontlopen is door Van Gogh aangegeven dat hij het zelf had gedaan in plaats van zijn vriend te verlinken. Of dit echt zo is gegaan, zal ik nooit weten, maar het is in ieder geval een mooie anekdote.
De Duitse kunsthistorici Hans Kaufmann en Rita Wildegans stellen dat Gauguin uithaalde met zijn degen en daarmee een deel van Van Goghs oor afhieuw, waarna ze hebben afgesproken hierover te zwijgen: Gauguin om strafvervolging wegens het toebrengen van letsel te ontlopen en Van Gogh om de vriendschap te behouden. Vervolgens zou Van Gogh zijn oorlel aan een prostituee hebben gegeven en terug naar huis zijn gegaan. De Duitse kunstwetenschappers vinden steun voor hun stelling in de laatste brief van Van Gogh aan Gauguin. Daarin schreef hij: "Jij bent stil, ik zal het ook zijn." Ook in brieven aan zijn broer Theo menen zij impliciete verwijzingen naar het incident te kunnen herkennen. In 2008 publiceerden zij hun bevindingen. Curator Leo Jansen van het Van Gogh Museum wijst hun conclusie af (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Despite the pessimistic initial diagnosis, Van Gogh made a quick recovery. He returned to the Yellow House by the beginning of January, but was to spend the following month between the hospital and home, suffering from hallucinations and delusions that he was being poisoned. In March, the police closed his house after a petition by 30 townspeople (including the Ginoux family), who called him "fou roux" (the redheaded madman). Paul Signac visited him in the hospital, and Van Gogh was allowed home in his company. In April, he moved into rooms owned by his hospital physician Dr. Rey after floods damaged paintings in his own home. Around this time, he wrote, "Sometimes moods of indescribable anguish, sometimes moments when the veil of time and fatality of circumstances seemed to be torn apart for an instant." Two months later, he left Arles and entered an asylum (at his own request) in Saint-Rémy-de-Provence. On 8 May 1889, accompanied by his caregiver, the Reverend Salles, Van Gogh entered the hospital at Saint Paul-de-Mausole. A former monastery in Saint-Rémy less than 20 miles (32 km) from Arles (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
Het ging weer minder goed met Vincent en hij laat zich vrijwillig opnemen te Saint-Rémy-de-Provence, in de instelling Saint-Paul-de-Mausole aan de voet van de Alpilles....De naam Van Gogh was intussen doorgedrongen tot België en in januari 1890 werd hij uitgenodigd op de expositie van Les XX te Brussel. Hij nam eraan deel met zes schilderijen. Hij kreeg er gunstige reacties en op deze tentoonstelling werd De rode wijngaard gekocht door Anna Boch.
Vincent verliet de instelling van Saint-Rémy-de-Provence in mei 1890 en reisde naar Auvers-sur-Oise, in de buurt van Parijs...Algemeen wordt aangenomen dat Van Gogh zichzelf op 27 juli 1890, 37 jaar oud, in de borst verwondde met een pistool. Hij wilde zichzelf door het hart schieten, maar maakte een klassieke fout door te denken dat het hart zich ter hoogte van de linkertepel bevindt. Daardoor stierf hij pas op 29 juli aan inwendige bloedingen, met Theo aan zijn zijde (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
De Amerikaanse kunstkenners Steven Naifeh en Gregory White Smith, die tien jaar onderzoek naar de schilder hebben gedaan, concluderen echter in hun biografie Van Gogh: The Life (oktober 2011) dat Van Gogh mogelijk geen suïcide heeft gepleegd, maar dat het dodelijke schot kan zijn gelost tijdens een onduidelijk voorval waarbij twee jongens betrokken waren. Zij wijzen er in dit verband op dat het vuurwapen nooit is gevonden. Alhoewel vooralsnog nog steeds wordt uitgegaan van zelfdoding, kan het nieuwe scenario uit de biografie ook niet worden uitgesloten, omdat de omstandigheden die tot Van Goghs dood leidden nooit helemaal zijn opgehelderd (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
On 27 July 1890, aged 37, Van Gogh is believed to have shot himself in the chest with a revolver (although no gun was ever found). There were no witnesses and the location where he shot himself is unclear. Ingo Walther writes, "Some think Van Gogh shot himself in the wheat field that had engaged his attention as an artist of late; others think he did it at a barn near the inn." Biographer David Sweetman writes that the bullet was deflected by a rib bone and passed through his chest without doing apparent damage to internal organs—probably stopped by his spine. He was able to walk back to the Auberge Ravoux, where he was attended by two physicians. However, without a surgeon present the bullet could not be removed. After tending to him as best they could, the two physicians left him alone in his room, smoking his pipe. The following morning (Monday), Theo rushed to be with his brother as soon as he was notified, and found him in surprisingly good shape, but within hours Vincent began to fail due to an untreated infection caused by the wound. Van Gogh died in the evening, 29 hours after he supposedly shot himself. According to Theo, his brother's last words were: "The sadness will last forever." (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
In Van Gogh: the Life (2011), biographers Steven Naifeh and Gregory White Smith argue that Van Gogh did not commit suicide. They contend he was shot accidentally by two boys he knew who had "a malfunctioning gun".Experts at the Van Gogh Museum remain unconvinced (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
De nieuwe theorie dat Vincent van Gogh geen zelfmoord heeft gepleegd, is niet voldoende onderbouwd. Dat heeft conservator Leo Jansen van het Van Gogh Museum in Amsterdam maandag gezegd. Hij reageerde hiermee op uitlatingen van twee schrijvers zondag in het Amerikaans tv-programma 60 Minutes. De schrijvers Steven Naifeh en Gregory White Smith komen na onderzoek tot de conclusie dat de schilder hoogstwaarschijnlijk gedood is door twee jongens. Om hun stelling te onderbouwen, wijzen ze erop dat het vuurwapen waarmee Van Gogh zichzelf zou hebben doodgeschoten, nooit is gevonden (www.nu.nl/boek/2643355/
twijfel-nieuwe-theorie-dood-vincent-van-gogh.html).
Leo Jansen van het Van Gogh Museum in Amsterdam wijst erop dat de schrijvers, die in 1991 de Pulitzer Prize wonnen, niet op nieuw materiaal zijn gestuit, maar alle bekende documenten nog eens hebben doorgespit. Op basis hiervan zijn ze tot een nieuwe interpretatie gekomen, aldus Jansen.
Volgens hem leunen de Amerikanen erg op een verklaring van een destijds 16-jarige jongen die op zich al wel bekend was, maar waar eerder nooit veel aandacht aan was besteed.
"De interpretatie is interessant, maar nog altijd blijven meerdere vragen open die op hun beurt nadere beantwoording vragen", aldus Jansen. "Het Van Gogh Museum vindt het al met al voorbarig op dit moment zelfmoord als doodsoorzaak terzijde te schuiven.”
Goed werk
Jansen had de eerste versie van het manuscript gelezen en van zijn commentaar voorzien, dat niet altijd is overgenomen. Jansen vindt wel dat de schrijvers met hun boek 'Vincent van Gogh, de biografie' goed werk hebben geleverd.
''Alles wat al bekend was, hebben ze opnieuw bekeken en ze komen met veel nieuwe inzichten en ze leggen nieuwe verbanden'', aldus de conservator.
(www.nu.nl/boek/2643355/twijfel-nieuwe-theorie-dood-vincent-van-gogh.html)
De nieuwe theorie dat Vincent van Gogh geen zelfmoord heeft gepleegd, is niet voldoende onderbouwd. Dat heeft conservator Leo Jansen van het Van Gogh Museum in Amsterdam maandag gezegd. Hij reageerde hiermee op uitlatingen van twee schrijvers zondag in het Amerikaans tv-programma 60 Minutes. De schrijvers Steven Naifeh en Gregory White Smith komen na onderzoek tot de conclusie dat de schilder hoogstwaarschijnlijk gedood is door twee jongens. Om hun stelling te onderbouwen, wijzen ze erop dat het vuurwapen waarmee Van Gogh zichzelf zou hebben doodgeschoten, nooit is gevonden (www.nu.nl/boek/2643355/
twijfel-nieuwe-theorie-dood-vincent-van-gogh.html).
Leo Jansen van het Van Gogh Museum in Amsterdam wijst erop dat de schrijvers, die in 1991 de Pulitzer Prize wonnen, niet op nieuw materiaal zijn gestuit, maar alle bekende documenten nog eens hebben doorgespit. Op basis hiervan zijn ze tot een nieuwe interpretatie gekomen, aldus Jansen.
Volgens hem leunen de Amerikanen erg op een verklaring van een destijds 16-jarige jongen die op zich al wel bekend was, maar waar eerder nooit veel aandacht aan was besteed.
"De interpretatie is interessant, maar nog altijd blijven meerdere vragen open die op hun beurt nadere beantwoording vragen", aldus Jansen. "Het Van Gogh Museum vindt het al met al voorbarig op dit moment zelfmoord als doodsoorzaak terzijde te schuiven.”
Goed werk
Jansen had de eerste versie van het manuscript gelezen en van zijn commentaar voorzien, dat niet altijd is overgenomen. Jansen vindt wel dat de schrijvers met hun boek 'Vincent van Gogh, de biografie' goed werk hebben geleverd.
''Alles wat al bekend was, hebben ze opnieuw bekeken en ze komen met veel nieuwe inzichten en ze leggen nieuwe verbanden'', aldus de conservator.
(www.nu.nl/boek/2643355/twijfel-nieuwe-theorie-dood-vincent-van-gogh.html)
Een half jaar later overleed ook Theo. Deze liet een zoon achter, Vincent Willem, de grootvader van de bekende cineast en columnist Theo van Gogh. Vincent en zijn broer Theo liggen begraven op de begraafplaats van Auvers-sur-Oise (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh). Bizar om te bedenken dat 'ook' cineast Theo van Gogh is vermoord....
Vanwege de reislust (of was het dwang?) heeft Van Gogh op veel plaatsen gewoond en gewerkt en zijn er dus ook meerdere musea over zijn leven en werk (zoals (Etten-Leur, Zundert, Den Bosch, Tilburg en Nuenen) in Brabant en elders zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh):
Van Gogh Museum Amsterdam
Van Goghhuis Zundert
Van Gogh-huis Veenoord (Drenthe)
Van Gogh Village Nuenen en het Vincentre
Fondation Vincent van Gogh d'Arles
Vincents tekenlokaal in paleis-raadhuis (voormalige Rijks-HBS) Tilburg
Following his first exhibitions in the late 1880s, Van Gogh's fame grew steadily among colleagues, art critics, dealers, and collectors. After his death, memorial exhibitions were mounted in Brussels, Paris, The Hague, and Antwerp. In the early 20th century, there were retrospectives in Paris (1901 and 1905) and Amsterdam (1905), and important group exhibitions in Cologne (1912), New York (1913), and Berlin (1914).[200] These had a noticeable impact on later generations of artists. By the mid 20th century, Van Gogh was seen as one of the greatest and most recognizable painters in history....Together with those of Pablo Picasso, Van Gogh's works are among the world's most expensive paintings ever sold, based on data from auctions and private sales (https://en.wikipedia.org/wiki/Vincent_van_Gogh).
For many decades, suicide was the unquestioned final chapter of Vincent van Gogh’s legend. But in their 2011 book, Pulitzer Prize-winning biographers Steven Naifeh and Gregory White Smith offered a far more plausible scenario—that Van Gogh was killed—...In 2013, two scholars affiliated with the museum, Louis van Tilborgh and Teio Meedendorp, published a critical review in The Burlington Magazine, a British art journal. (The journal invited us to respond but did not ultimately publish our written response.) The reviewers’ defense of the suicide narrative rested almost entirely on a new reading of the scant surviving forensic evidence (www.vanityfair.com/unchanged/2014/12/vincent-van-gogh-murder-mystery).
A lone figure tramps toward a field of golden wheat. He carries a canvas, an easel, a bag of paints, and a pained grimace. He sets up his kit and begins to paint furiously, rushing to capture the scene of the swirling wheat as a storm approaches. Murderous crows attack him. He flails them away. As the wind whips the wheat into a frenzy, he races to add the ominous clouds to his canvas. Then the threatening crows. When he looks up, his eyes bug out with madness. He goes to a tree and scribbles a note: “I am desperate. I see no way out.” Gritting his teeth in torment, he reaches into his pocket. Cut to a long shot of the wheat field churning in the storm. The sudden report of a gun startles a passing cart driver. The music swells. “The End” appears against a mosaic of famous paintings and a climactic crash of cymbals.
It’s a great scene, the stuff of legend: the death of the world’s most beloved artist, the Dutch painter Vincent van Gogh. Lust for Life was conceived in 1934 by the popular pseudo-biographer Irving Stone and captured on film in 1956 by the Oscar-winning director Vincente Minnelli, with the charismatic Kirk Douglas in the principal role.
There’s only one problem. It’s all bunk. Though eagerly embraced by a public in love with a handful of memorable images and spellbound by the thought of an artist who would cut off his own ear, Stone’s suicide yarn was based on bad history, bad psychology, and, as a definitive new expert analysis makes clear, bad forensics...No one knew where he would have gotten a gun; no one admitted to finding the gun afterward, or any of the other items he had taken with him (canvas, easel, paints, etc.). His deathbed doctors, an obstetrician and a homeopathist, could make no sense of his wounds.
And, anyway, what kind of a person, no matter how unbalanced, tries to kill himself with a shot to the midsection? And then, rather than finish himself off with a second shot, staggers a mile back to his room in agonizing pain from a bullet in his belly?
The chief purveyor of the suicide narrative was Van Gogh’s fellow artist Émile Bernard, who wrote the earliest version of artistic self-martyrdom in a letter to a critic whose favor he was currying. Two years earlier, he had tried the same trick when Van Gogh cut off part of his ear. Bernard spun a completely invented account of the event that thrust himself into the sensational tale. “My best friend, my dear Vincent, is mad,” he gushed to the same critic. “Since I have found out, I am almost mad myself.” Bernard was not present at the time of Vincent’s fatal shooting, but he did attend the funeral. If later accounts are to be believed—and they often are not—the police briefly investigated the shooting. (No records survive.) The local gendarme who interviewed Vincent on his deathbed had to prompt him with the open question “Did you intend to commit suicide?” To which he answered (again, according to later accounts) with a puzzled equivocation: “I think so.”
That account, almost all the other “early accounts” of Van Gogh’s botched suicide, rested mainly on the testimony of one person: Adeline Ravoux, the daughter of the owner of the Ravoux Inn, where Van Gogh was staying in Auvers, and where he died. Adeline was 13 at the time. She did not speak for the record until 1953....Around the same time, another witness stepped forward. He was the son of Paul Gachet, the homeopathic doctor who had sat for a famous portrait by Van Gogh. Paul junior was 17 at the time of the shooting.... It was Paul junior who introduced the idea that the shooting had taken place in the wheat fields outside Auvers. Even Theo’s son, Vincent (the painter’s namesake and godson), who founded the museum, dismissed Gachet Jr. as “highly unreliable.” (www.vanityfair.com/unchanged/2014/12/vincent-van-gogh-murder-mystery).
De vraag is dan wie Vincent heeft beschoten. Ook daar is een theorie over:
In 1890, René Secrétan was the 16-year-old son of a Paris pharmacist whose family summered in Auvers....He said he modeled his behavior on his hero, Wild Bill Cody, whose Wild West Show René had seen in Paris the year before. He bought a souvenir costume (fringed buckskin, cowboy hat, chaps) and accessorized it with an old, small-caliber pistol that looked menacing but often misfired.
He found an easy target in the strange Dutchman named Vincent. By the time René arrived for the summer, Van Gogh was already the object of rumor and ridicule. ...Unlike René, whose father was a powerful figure in the summer community, Vincent had no friends. Using his brother Gaston, an aesthete, as his front man, René artfully slipped into the vacuum. He cozied up to the lonely painter at his café conversations with Gaston about art. He paid for another round of drinks. Afterward, René would mock the strange Dutchman to amuse his merry band of mischief-minded summer boys....And there was this: a long-neglected account by a woman from a distinguished Auvers family who had broken with the community omertà to say that Van Gogh was far from the wheat field at the time the fatal shot was fired. He was, according to her, on the road that led to the Secrétan family villa.
René later became a respected French banker and businessman, distinguished himself as a marksman and hunter, and retired as a country gentleman. Outraged by Kirk Douglas’s portrayal of Toto as a cleaned-up, larger-than-life hero (“grotesque,” he called it), René took his last opportunity to set the record straight.
Granted, it was not an airtight case. Not surprisingly, René denied having had any role in Van Gogh’s shooting, other than providing the dodgy gun. (“It worked when it wanted,” René joked. It was just “fate” that it wanted to the day it shot Van Gogh.) He said he had already left Auvers when the incident happened (oddly rushing off in the middle of the season). But it was a lot sturdier base for a case than the suicide theory. We even had a kind of corroboration from an august, unexpected source. The eminent scholar John Rewald had traveled to Auvers in the 1930s and interviewed locals when the painter’s death was still in living memory. Later, he confided to many people, including at least one on the record, a rumor he had heard there: that some “young boys” had shot Vincent accidentally. The boys never came forward, he was told, because they feared being accused of murder, and Vincent chose to protect them as a final act of martyrdom (www.vanityfair.com/unchanged/2014/12/vincent-van-gogh-murder-mystery).
Dr. Vincent Di Maio, [with] a long and distinguished career as one of the world’s leading handgun forensic experts: “It is my opinion that, in all medical probability, the wound incurred by Van Gogh was not self-inflicted. In other words, he did not shoot himself.” Di Maio observed, “one would have ‘powder burns’ on the palm of the hand grasping the body of the gun.” He noted that handgun cartridges in 1890 were loaded with black powder because smokeless powder had only recently been developed (1884) and was used only in a few military rifles. “Black powder is extremely dirty,” Di Maio wrote. “On burning, 56% of its mass is solid residue. Close range wounds from black powder are extremely dirty.”
If Van Gogh had shot himself, even in one of the strange contortions dictated by the location of the wound (not to mention while holding his shirt up, as dictated by Van Tilborgh and Meedendorp), “[he] would have held the muzzle of the revolver at most a few inches away,” according to Di Maio, and “most probably it would be in contact with the body.” In such a case, “there would have been soot, powder tattooing and searing of the skin around the entrance. These would have been grossly evident. None of this is described [in any of the forensic accounts]. This indicates the muzzle was more than a foot or two away (closer to two rather than one).” (www.vanityfair.com/unchanged/2014/12/vincent-van-gogh-murder-mystery)
Which brings us back to the question: If Van Gogh didn’t shoot himself, who did shoot him? On the one hand, we have a cocky 16-year-old twirling the death weapon with visions of frontier gunplay in his head and a history of taunting the strange painter-man. We have a witness who saw Van Gogh on the road to the Secrétan family villa on the night of the shooting, and we have persistent local rumors that the artist was killed not by his own hand but by “young boys”—rumors recounted by a prominent scholar in the 1930s, before Lust for Life fever swept the record smooth.
...
Years ago, when all this began to emerge from our research, a curator at the Van Gogh Museum predicted the fate that would befall such a blasphemy on the Van Gogh gospel. “I think it would be like Vincent to protect the boys and take the ‘accident’ as an unexpected way out of his burdened life,” he agreed in an e-mail. “But I think the biggest problem you’ll find after publishing your theory is that the suicide is more or less printed in the brains of past and present generations and has become a sort of self-evident truth. Vincent’s suicide has become the grand finale of the story of the martyr for art, it’s his crown of thorns.” (www.vanityfair.com/unchanged/2014/12/vincent-van-gogh-murder-mystery)
Maar even terug naar het bier.
Het smaakt goed, maar ik faal om er een schilderij van Van Gogh in te herkennen...
Maar even terug naar het bier.
Het smaakt goed, maar ik faal om er een schilderij van Van Gogh in te herkennen...