Afgelopen weekend was er weer een uitgave van Bier!. Ik kan me de vorige uitgave al niet eens meer herinneren...
Het heeft een artikel over SNAB, een van de brouwerijen waar ik veel waardering voor heb, waarin ze aangeven dat ze met een steini-fles zich wilden onderscheiden. Dat lukte destijds wel, maar als ik nu dit Bierblad doorblader zie ik dat steiniflesje niet enkel bij SNAB, maar ook bij the Brew Society, Gulden Draak, Brunehaut, Kasteel, Dilewyns, Schneeeule Brauerei, Brouwerij Egmond.
Ik zal hun TriomPH eens zoeken om te proeven. Die bieren van SNAB zijn wel een aanrader. En in hun verhaal herken ik wel dat het eigenlijk ook niet groter hoeft. Kijk naar Texels, De Molen, Uiltje of Oersoep. Ze worden zo groot dat ze uiteindelijk toch aansluiten bij de grotere brouwerijen. Niet eens zo zeer voor de productie, maar voor opschalen, marketing en distributie. De aandacht verschuift dan van smaak naar bedrijfsvoering met accountants, HR en PR. En is dat wat je wilt?
Het blad lees ik al een aantal jaren, (vanaf toen er net een uitgave of 5 was geweest volgens mij). De merken die er in voorkomen zijn soms bekend, zoals Huttenklaos, maar ook veel muziek zoals jazz en black metal. Ik vraag me af hoeveel bladen over drinken en voedsel black metal zullen laten figureren?
Black metal is een subgenre van de heavy metal, dat zich afsplitste van de vroege thrashmetal- en deathmetalscene. Rond de jaren 90 verspreidde black metal zich vanuit Scandinavië, met name Noorwegen, eerst over Europa, later ook over de hele wereld, van Amerika tot het Midden-Oosten en Azië. Black metal onderscheidt zich niet alleen door zijn muziek van andere metalgenres, maar ook door zijn achterliggende thematiek, die over het algemeen satanisch, heidens en misantropisch is. Al komen de bovengenoemde thema's in meer of mindere mate ook in de andere genres aan bod (zie kenmerken). Centraal staat het antihumanisme: een attitude van verachting ten aanzien van mens, religie en maatschappij. Daarnaast zijn er vaak terugkerende thema's zoals depressie, suïcide, oorlog, genocide en aanverwante onderwerpen die de negatieve kant van de mens benadrukken. Hoewel veel groepen hun ideologie serieus nemen, gaat black metal ook vaak gepaard met spektakel en theater. Satanisme en dergelijke worden dan eerder gebruikt om te choqueren. De Britse band Venom is een goed voorbeeld van. Het satanisme is bij deze band nooit gekozen als levensovertuiging, maar enkel als een manier om zich te onderscheiden en een nog extremere vorm van Heavy Metal te maken dan Black Sabbath, Motörhead en Kiss. Kiss is de band die middels gezichtsbeschildering Corpse Paint wereldfaam vergaarde, deze podium performance is door veel Black Metal bands overgenomen. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Black_metal)
Black metal is an extreme subgenre of heavy metal music. Common traits include fast tempos, a shrieking vocal style,[13][14][15] heavily distorted guitars played with tremolo picking, raw (lo-fi) recording, unconventional song structures, and an emphasis on atmosphere. Artists often appear in corpse paint and adopt pseudonyms. During the 1980s, several thrash metal and death metal bands formed a prototype for black metal.[2] This "first wave" included bands such as Venom, Bathory, Mercyful Fate, Hellhammer and Celtic Frost.[16] A second wave arose in the early 1990s, spearheaded by Norwegian bands such as Mayhem, Darkthrone, Burzum, Immortal, Emperor, Satyricon and Gorgoroth. The early Norwegian black metal scene developed the style of their forebears into a distinct genre. Norwegian-inspired black metal scenes emerged throughout Europe and North America, although some other scenes developed their own styles independently. Some prominent Swedish bands spawned during this second wave, the second generation in Sweden being led by Dissection,[17] Abruptum,[17][18] Marduk,[17][19][20] and Nifelheim.[17] Initially a synonym for "Satanic metal",[21] black metal has often sparked controversy, due to the actions and ideologies associated with the genre. Some artists express misanthropic views, and others advocating various forms of extreme anti-Christian sentiment, Satanism, or ethnic paganism. In the 1990s, members of the scene were responsible for a spate of church burnings and murders. There is also a small neo-Nazi movement within black metal, although it has been shunned by many prominent artists.[6][22][23] Generally, black metal strives to remain an underground phenomenon.[24] (https://en.wikipedia.org/wiki/Black_metal)
Ja, keek ik net ook een documentaire over Star Trek waarin ze aangaven dat de duivel voorkwam in Star Trek the Animated Series, een tekenfilmserie voor volwassenen die werd uitgezonden tussen de kindertekenfilms. Bijzonder.
Volgens mij kon ik vroeger zo een hele uitgave doorakkeren en analyseren, of een Allerhande. Al die marketing begint mij wat minder te raken. Werd ik eerst nog blij als er aandacht aan bier werd besteed, begint mij het nu wel wat overkill te lijken.
Overkill is een Amerikaanse Thrashmetalband, gevormd in 1980, maar pas echt actief in 1984 in New Jersey. Net zoals vele andere groepen hebben ze ook een mascotte, een vleermuisachtig skelet met groene ogen genaamd; "Chaly". Deze mascotte is vooral op hun albumcovers te zien. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Overkill_(band))
Is op zich wel grappig, als mensen zeggen dat ze van alle muziek houden, om ze dan eens dergelijke metal te laten horen.